નળાખ્યાન કડવુ' ? લુ’–ાગ કેદાર. શભૂસુતનું ધ્યાનજ ધરૂ, સરસ્વતીને પ્રણામજ કં; આદરૂ, રૂડા નૈષધનાથ રે. ઢાળ કથા, પુણ્યશ્લોક જે રામ; નૈષધનાથની ક વૈશપાયન વાણી વદે, અણિક પ રાજ્ય હારી ગયા પાંડવ, હિમાય. વસ્યા દ્વૈત વનમેજાર; એકલા અર્જુન ગો કૈલાસે, આરાધ્યા ત્રિપુરાર પશુપતાકાઅ પશુપતિયે આપ્યું, પઢે ગયેા સ્વમાંડુ, જાલકેત પુલામા માડ્યા, પંચ વર્ષ રહ્યા તોહુ યુધિષ્ઠિરરાય અતિ દુઃખ પામ્યા, ઉપન્યા ઉદ્દેગ; પુનરપિ પારથ નહીં આવ્યા,ભાઈએ કીધે તાંહાં નવા નેગ એહેવે સમે એક તાપસ આવ્યો, બૃહદસ્વ એહેવુ નામ; પૂજા કીધી પાંડવે, આપ્યા વસવાને ઢાખ. વારા રતી, પાંડવ ચાંપે પાય, ચાતુર માસ તાંહાં રહ્યા, કુંતીસુત કરે સેવાય; રાત રાતના એક વાર યુધિષ્ઠિર તે સમે અર્જુન તળાંસવાને ચહ્યું; અંતરકણું. સાંબા, ભરાયું. ધમૅરાયને ઋષિજી પૂછે, જળે લીના પગ માહારા; શૈ દુ:ખે જળધારા. સતવાદી રાજા, મૈત્રે ભરે ધર્મ કેહે સાંભળીએ સ્વામી, ઉઠી ગયા અર્જુન; ખેડા, અવળાસવલા સાથે સબ્યસાચી, માટે કરૂ ભીમસેનની પાસે જો હું, માગું દાતણુ બાબતે જાએ રીસાવી, લાવે વૃક્ષ મેÔાટુ પ્રાતઃસામો નકુળ પાસે, કદાપી જે એક પાહાર તા વાર લગાડે, એટલી કરે વરણાગી. સહદેવને જો કામ દેઉં, સાધુ પણ મધ્યાન્હે ઘરમાંથી નીસરે, મન ન આણે રાષ; જોતે જોતા જોષ. રૂદન. પાણી; તાણી. મે માગી; 100
