૧૧૪ ગેમાનદ ભટ. વલણ. હવે શું થાશે કહું મંત્રી, વિચારે છે મનરે; નીલાં વસ્ત્ર પહેરી અશ્વે એશી, નળરાય ચાલ્યા વનરે. કડવું ૬ હું રાગ વસંત, અન‘ગમનળ તે નળને પ્રગટયે, વન ગયા વનિ સમાવા; હચે બેઠે ચિંતામાં પેઢા, લાગ્યા આકુળ વ્યાકુળ થાવા. અનંગ. ટેક. નીલાં વસ્ત્ર ને લા વાા, મૃગયાના શણગાર; વનમાં રાયે દીઠું, માનસરાવર સુભટ સાથે કાય મળે નહિ, એકલા ન પડૅ અધે હયા હેડ ઉતાર્ને, વન જેવા લાગ્યા ચારાળીનાં, ચંદન ચંપા વૃક્ષ વાર નાનાવિધનાં પુષ્પને ભારે, વળિ રહ્યાં છે મગરી ભરડાઇ રહ્યા હૈ, ભગી અરણી ને આંબલિ આવળ ને અગથિયા, એખરાને કલિ યભ ાભે અતિ સુંદર, સાકર લવિંગલતા ને લિંબુ લલિત વળી, નાળીકરી નારગી નાતમ, નીચાં સરખી વિરાજે નમ્યાં બહુ મૈત્ર; ફ્રાફિળ કાસિ સુંદર દીસે, ખજુર ખારેકનાં ક્ષેત્ર, અનમ. પીપળા પીપળિ વડ ને ઝુલર, અથિ ઉતરી નળરાજાયે, સાર. અનગ. ગમ્ય; રમ્ય. અનંગ. અનેક વન જળ ફ્ળ સબળ દેખી તળ હરખ્યા, આખચિ ખીજોરી ને ચિનિકાલ, ઝુલે વક, અનુગ મરેઠી; અરેઠી. અનંગ. શેલડી; વૃક્ષવેલડી, અન’ગ, દાડમડી તે પાલાશ, નિષ્ણુ એપાસ. અનંગ, ઉત્તમ ાંબાસાખ ઝુમખા દ્રામ અનગ સુ`દર મુનિસરોવરમાંડે, વાયુ પ્રહારે નમતી; દેખી અનળ તે અમણા વ્યાપ્યા, સાંભરી દમય'તી; અનંગ. શીતળ વાયુ વનિ સરખે, છે. દળીનાં નગ્ન વૃક્ષ બન કરે ફળને, ચુંબન સુખથી શબ્દ કરે જેમ કાઈ તે એવે સમે બહુ હમ ત્યાં દીઠા, દેખી દમયતા વીસરી, નહેતુ દી તે મેં દીઠું, આવી નર્કની જાત પખીની, લાગે રામત તન; તેમ, તે અલિગન. નગ પથી મરડી પાડે; મેટા મેગળ જાઉં. મનગ સુવાણુનાં છેં અંગ; ટળી ગયા આવ્યે દાસ અનુક્રમી; બ્રહ્માયે યારે નિરમી. અનેગ અગ. અનુગ
