૧૧, પ્રેમાનંદ ભટ `ખી સર્વ પામ્યા છે. રાષ, હું તે દે છે મુજને દાય. આં તમેા હુસ ધરે વિશ્વાસ, હું હું નવ કરવાને નાશ. વલણ. વાણી નળે કળીરે; નવ કરવાને નાશ એહેવી, વચન સુણી નળરાયનાં, હંસને વાચા થઇ?. કડવું ૮ મુ’–રાગ માર્ મનુધની પેરે પ’ખી ખેલ્યા, મુને મુકી જુએ એક વાર; પ્રાણુદાન તું આપીશ તા, કાંઇ કરીશ ઉપકાર. મૂક મુજને સર્વથા આ, રૂવે છે સહસ્ત્ર સુંદરી; એહુને આસનાવાસના કરીને, હું આવીશ તુજ કને કરી. વચન સુણી વીર વિસ્મે પામ્યા, અણ્ણા હવે નહિ ચૂકું; રૂપ ને વાણી એ ગુણ તુજમાં, મરતાં લગે નવ મૂ હસ કહે વિશ્વાસ આણા, અમેા બ્રહ્માના વાહન; આકાશ અવની એક થાયે તે, હું ન ખેલુ નળ કહે હું વીરસેનસુત છે, નૈષધ માઙારૂ વચન. ગામ; દેશપતિ તે ક્ષત્રી કેવળ, નામ, થાયે નળરાય મારૂ નહીં, પ્રાણની પેરે પાળુ; ખટપઢ હુંથી વિઘ્ર અમેા રાજવંશને રૂ લાગે, તાહાર ખેલવુ રઢીઆળું, ટાળેા ભરણુની તે, રખે આણા શાક; એમ જાણી રાહેા મુજ પાસે, જાવાની આશા ફ્રીક ખી કહેર પુણ્યશ્લોક માહારી, માતા ઈ રાઈ ભરો; એકના એક તેઢુને, માતા કહાને જોઈ કરશે. એક સહસ્ર રૂએ છે નારી, ઘેર ત્રણ છે પટરાણી; માહારૂં બંધન જાણી સર્વકા, તતક્ષણુ તજશે પાણી. વાહાલી સ્ત્રીએ પુત્ર પ્રસન્થે, મેં તેઢુનું મુખ નથી જોયું; અરે નળરાજા હું રંકનું તે, સુતનું સુખ કાં ખાયુ. આપણુ બન્યા મિત્ર થયા, તેઢુના સૂરજ દેવતા સાખી; રારવ નરકે હું પહુઁ જો, ન પાછું વાચા લાખી. ગુરુદ્રાહી સ્વામીદ્રોહી, એ જો નારીને મળી આવી, શીશ માહે ત્રાહે કરી નળ બોલ્યા, પાતિક લાગે મુજને; ન નમાવું તુજને. સૂકુ છુ નિરધાર; સમતશે વિચાર. જાણે પરમેશ્વર જાણે,
