૧૨૪ પ્રેમાનદ ભટ. કડવું ૧૪ સુ-રાગ મલ્હારની દેશી. બન્યા મિત્ર મળીને ખેઠા, પૂછે નળ ભૂપાળજી; વીર વિહંગમ કહેને વારતા, ક્રમ મેળ્યા વેવીસાળજી, ગામ ડામ ને રૂપ ભૂપગુણ, ગાત્ર ને આણુંજી; સર્વાંગે સપૂરણ શ્યામા, માન્યું તાહારૂ… અતકણુંજી કેમ ગયા કૅમ દૂત થયે!, વાત કહે મુને માંડીજી; તે કન્યા કેમ એલી તુજ સાથે, લજ્જા મનની છાંડીજી, પખી કડ઼ે સાંભળીએ સ્વામી, કન્યા વર્ણન વિવેકજી; શેષ છેક ન પામે સ્તવતાં, શુ' કહુ વા એકજી. કુંદનપુર તે કુંદન જેવુ, જોતાં માહ ઉપ વેજી; વૈકુંઠ ત્યાં આણુ* પ્રસ્થાને, અમરાપુરીને લજાવેજી. ચાહારે વર્ણ ધર્મને પાળે, જે પેતાનાં કર્મજી; સુખનિવૃત્ત નિરભે પ્રત્વ ને, આણુ ભીમકની ધનજી આનદ વ નેહરિસેવા, ઘેરઘેર વાછત્ર વાજેજી; વાસન વિષ્ણુ વિરચી ઇચ્છે, વાસ સુખને કાજેજી, વિધા મુકાવીનિશાચરની, તે શીખ્યા દીશાચર કામજી; ઝુશ્મ કપાટ વિજોગપુરમાં, તુ રહે અº જામજી. કનૈયાગ પારધીએ કીધાં, ગુણુકાએ ગ્રહી લાજી; ઉચ્ચાટ એક અધમીને વર્તે, સકપ એક ધ્વાજી. ભુવન ભવ્ય ભૂપ ભીમકનાં, ભુવન ત્રણ વ્યતિરેકજી; ઘરની વાડી પરમ મનેહર, મધ્યે અવાસ છે એકચ્છ. સબેમ તે બ્યામ સમાને, ક્રૂરતી ખારી નળી; દૃશ સહસ્રનારી આયુધધારી, કરે કન્યાની રખેવાળીજી. ચંદન ચ'પક ચારોળી ને, વટ વાળા વેલડી; પશુસી ફાક્ળી, ને શ્રીફ્ળી,આંબા સામ્ સેલડીછ, બીલી કાઠી દ્રાખ દાડમી, નારંગી તે તેત્ર; અખાડ ખજુર ને લવ ગલતા, બહુ ખારેકનાં ખેત્રજી, શીતળ જળાશય કમળ કેતકી, કુસુમપૂરણ કુંજછે. મળીઆગરમાગરા માલતી, ખટપદ ગુંજાગુજછે. વેલ વળા એખરે કળી, શીતળ વાય સમાર વાણુ પુખી રસણુ લે, ડાથે રાજ ગીરજી. સાગ સીસમ ને સરધુઆ, સાદડી કરેણુ કામ ખાખશ્રી બદ્રિકા, જાવંત્રી તાલ તમાલજી; જયલ”.
