નળાખ્યાન. વાડ વિટકા વધુ વેલામણી, કેળ વત તેરીલ્ડ; એલડીએ સહેલડી વળગી, હીંડે ગુણવત ગેરીજી. તે વનમાંહે હું ગયા ને, હવા તે હર્ષ વૃક્ષાથમાં પૂર્ણ; ચણુછ. પેસી મેઢા, ગેપકીને દાસી સર્વ થઈ નિદ્રાવ, ઇન્દુબે માથેજી; દમયતીએ ધૃત આરબ્યુ, માધવી સખી સાથે” તેણે સમે મે` તમે વર્ણવ્યા,સ્યામાએ ધરીઆ શ્રવણુજી; ઉડી બાળી અટાળીએ આવી, જોતી નેત્રે તીક્ષજી. પાસે દાસી બન્યા રાખી, ચતુરા ચાદશ ભાદ્રેજી; આ વનમાં કોઇજન આવ્યાછે,માલી કરે આ કાળજી. વલણ. આ કાળે ખેલી કાફ્ કરે છે, જુએ વનમાં કીકુરી; હઁસ કહું હું હવા વિમય, શું વખાણુએ સુદરીરે. કડવું ૧૫સુ.રાગ ધનાશ્રી, ભૂપ મેં દીઠી ગર્વધેલડી, સખી એ મધ્ય ઉસી અલબેલડી; કદળીસ્થબ ગ્લુગલ સાહેલડી, વચ્ચે વૈદર્ભી કનફની વેલડી. ઢાળ. ભૂલી, એ સામ; વેલ નણૅ હૅમની, વેવ ફૂલે ફૂલી; ચકિત ચિત થયું માહ, ને ગયો દૂતત્વ સામસામા રાશાભે, બ્યામબામ્ય ઈદુમાં બિંદુ બિરાજે, જાણે ઉડગણુ ભેમ્ય, ઉભે અભિનિધિ કીરણુ પ્રગટયાં, કળા થઇ પ્રકાશ; જ્યે તેજ્યેાતથી સ્થભ પ્રગટયા, શુ એથી થ’ન્યે આકાશ. ફામની પરિમળ ખેડુ, કળા શાબે લક્ષ; લેવા,ચડયા ચંદનવૃક્ષ, શકે ધરાધર વાસ કુરંગ ભીનની ચપળતા, શુ ખંજન જાળે પડિયાં; નૈણિગ્રે શ્રવણુ વીધ્યા, સેય થઈ નીમડિયાં, શકે તંત્ર ખેત્ર છે. માહુનુ, ડાડાળાં અબૂ; જીવ શરાસન દૃષ્ટી’ શર, હાવ ભાવ એ ભૂજ. ગળસ્થળ નારંગકુળરા, આદિત્ય ઈંદુ અાટી; અધર પ્રવાળી દત કનકરેખા,છા જાણે કસેટી. ઝીર આનનપર શ્રીખંડ રાશે, કાયલ ખેલે અણુતી; વનલતાપર પંખી ખેડા, નવ રહેવાયું. મારી વતી, ૧૩૫
