૪૨ પ્રેમાનંદ ભટ્ જ્યેાત, તે નળ આબ્યારે; ન્યારે. મુગઢપર ચળકે ઉદ્યાત, આ નળ જ્યેાત રવિની પેર કુંડળ લેહેકે, તે નળ આવ્યા રે; અગા અ‘ગે એડ઼ેકે, આ નળ આવ્યારે. આવ્યેારે. આગેરે; આવ્યેારે રોભે વદન પુનેમને ચંદ, તે નળ આબ્યારે; કમળનયન પ્રેમના કું, એ નળ જાણે નાસા કીરની ચંચ, તે નળ કાયે ન દેખે સરખા પંચ, એ નળ કંઠે ગજમુક્તાના હાર, તે નળ આવ્યા રે; ૩૪૨ શુડાકાર, આ નળ આવ્યેારે, હૃકે નાભીકગળ ઊભાળ, તે નળ આગેરે; ત્યા રકાળ, એ નળ આવ્યા રે, શાર્દૂલની ત્ય, તે નળ આવ્યા; કરીએ ચાલતે નીરાશ થયા એ તે દાતી પ્રાણુ, નરપક્ષ, એ નળ આવ્યાડૅ. તે નળ આવ્યે રે; એ વળ આલ્બેકરે, એ ના આવ્યા; તે નળ આવ્યે રે. જાણુ, એ નળ આવ્યારે; હવે એ પરણે નીરવાણુ, કન્યાને થયુ તત્વ જેનુ સે કીધું લખાણુ, તેજે તે તપે જાણે ભાણુ, શીતળતાએ સેમ સમાન, તે નળ આવ્યારે. ગતે કરીને જેવા વાય, આ નળ આવ્યેારે; મહિમાએ શંકર રાય, તે નળ આવ્યેારે. મનસ્થિરતાએ જેમ ગેર, ગા નળ આવ્યેારે; જાણે ધનેં બીજે કુબેર, નળ આબેરે. સતવાદી શિભિ સમાન, એ નળ આઝ્યારે; યે નિશ્ચય એ તેા રાખન, તે નળ આગેરે. જુદ્દે નણે ખં, એ નળ આવ્યરે; ત્યાગી જેહવા હરિશ્ચંદ્ર, એ નળ આરે. વિધાયે ગુરૂ શુક્ર જેમ, એ નળ આવ્યારે; દુઃખહતી ધન્વંતરિ તેમ, એ નળ આગેરે. દમયતી ઘણુ હરખે, આ નળ આવ્યેારે; રખે વાર લાગે મનક, એ નળ આવ્યા રે. એક આસને મેડીનાર, એ નળ આવ્યા; દાસી ઉંચલી ચાલે ચાર, એ નળ આવ્યા.
