૧૦ માનદ ભટ પાય પંજયંત્ર પડેટ વાગે પુષ્કર પાપીના, નળને કા નવ રાખે; એક અજળી જળ ન પામ્યાં, જો ભમ્યાં પુર આખે. કાર અડકાવે નળને દેખી, જે પોતાના લેાક; તરશી દમયંતી પાણી ન પાંભી, કઠે પડી શાખ. એક રાત રહ્યાં નગરમાં, ચાલ્યા વાકાણુ વાતે; પુણ્યશ્લેાકની પૂૉજ લીધી, કળી થયેા સગાતે જ્યાં વાવ સાવરકુવા આવે, પાકાં ફળની વાડી; રીપુ ફળીજીંગ આગળ જઈને, સર્વ મેહેલે ઉડાડી. ફળ જળ ને પત્ર ન પામ્યાં, રાણી કરે આંસુપાત; વનમાં કરતાં કુંદન કરતાં, વહી ગયા દિન સાત. કે પટકૂળ પેહેલું, પ્રેમદા કામળ કાયા દાઝે; જેડુવા, તીવ્ર કાંઠા માં. એક માન સરાવર આગળ આવ્યું, તેમાં દીઠું પાણી; ધણા દિવસની તૃષા સમાવવા, પીધુ રાય ને રાણી. વાર વાર પાણી પીએ ને, ખેસ વળી હીં; નરનારી વારે તપત થયાં, પણ ક્ષુધા પાપી પીડે. સ્વામી કેહે સાંસતા થઇયે, શ્યામા ખેશ થઈને સ્વસ્થ;
- સગવરમાં શોધી લાવુ, જો જડે એક એ મચ્છ
ચેાડા જળમાં પેઠા તળરાન, ઢીમરનું શરણુ; સાધુરાયને શ્રમ કરતાં, ભ જડી ત્રણુ આણીને અબળાને આપ્યાં, વામા કેહે થયું વા; નળ કહે આપણુ છે. પ્રાણીને, શુ ાગે એટલા સા ભાતના ભુજ મધ્યે સોંપી, ભૂપ ગયે કળીબ્રુગ સર્પ થઇને ખીહાવે, મચ્છ નાસૈ અરાંપરાં. નળે શ્રમ કીધે! ટી એ, મચ્છ ન ચઢીયાં હાથ; પેલાં ત્રણે મચ્છુ વેન્ચીને લીજે, વિચાક્ષુ મન સાથે. નળ આધ્યે નિરાશ થઘ્ને, ત્રણ માનમાં ચીત; એટલામાં યતીને, થઇ આખ્યુ વિષરીત, અમૃતસ્રવીયા કર અબળાના,સર્જીવ થયાં મ પળમાં; હાસ્યાં મહીલા સુધી દીવાં, હડી પમાં જઇ નળમાં. બેલી મળી મીમને કારુ, પાનાં વેવમાં વીણ હવે સ્વામીને તો ઉત્તર આપીશ, ન કરÚર ઝીબ્રે. વીડીયે સુખ દીઠી વેરી નાથ આવતા નીરખે; ચાશ ભાગ માંગુ અવ ાતિબિંદુ ળ વર્ષે. ખીજીવરાં;
