૧૫૨ ગૅમાન - લાજ્યાં પ`ખીને લાખ્યું' વન, લાર્જ્યા સૂરજ મીચ્યાં લાચન; સ્વાદ પ્રચે પીડા મહારાજ, થયા નગ્ન લેાપીતે લાજ- પીઠં ર્ ઝાલી ભૂપાળ, જેમ માછી ગ્રહી નાખે જાળ; અગ નિકટ ગયે જવ રાય, તેમ તેમ કળી આધેરે જાય. ધાઇ વા નાખ્યા પાસ, કળીબ્રુગ લૈ ઉડયે આકાશ; એક વસ્ત્ર પખી ગયા લે, નળ ખેડા કપાળે કર દે. અરે દૈત્ર તે એ શુ કર્યુ, વજ્ર જતાં કાંઇ ન ઉમક્ષુ; ગયું રાજ છત્ર મહિમા ધણા, ન રહ્યા અને સૂત્ર તાંતણા વિહંગમ વસ્ત્ર ગયેારે હરી, દમયંતી મા જેશા ફરી; પાહે પગેગઇ સ્ત્રીજન, આપ્યુ' અર્ધું વસ્ત્ર સ્વામી ઢાંકા તન એકેક છેડા પેહેપ્યા ઉભે, તીરથ નાહે તેવાં શોભે; અવિના અડવડીયાં ખાય, સત આધારે ચાલ્યાં જાય. મહાયનની આવી જ'ખજાળ, તે સ્થાનકે થયેા સ`ધ્યાકાળ; અને ખેઠાં દુખને તળે, સુટી પત્ર પાથણ્યાં નળે. દુઃખની વાત કરી નવ નવી, દમયંતી નિદ્રાવશ હી; ક્ષુધા અંગેઅંગ રહી હસી, મુખ જાણે પૂતેમના શશી નળે સુતી દીઠી સુંદરી, નિશ્વાસ મુકયે એ નયણાં ભરી; કાણુ દિવસ આવ્યે શ્રીહરી,એ દુઃખે પ્રાણ ન જાય નીસરી. વૈદરભી સુધાવશ પડી, દુ:ખ નતુ દીઠું એક ધડી; ઘણે દહેલે વરી મેં એડ, રૂએ રાજા જોઇને દેહ. નખી નિરખતાં જોયુ મૂખ, ત્યારે મનમાં લાગુ દૂખ; કળિ વળી તેનું ચિત ફેરવે, રાજા મનમાં જ મેળવે. શી સગાઈ પરતયાતણી, દુષ્ટ દમયંતી એ પાપણી; શી પ્રીત હેતુ દીધે જેણીએ, હું વિના ભષ્ક ખાધાં એણીએ, મલીન મન એનું નિરધાર, કા સમે માહારા કરે આહાર; ન ધર્ટ એસુ રહેવું મળી, રાયને ઉપજાવે તે સમે હૃદૈની દઝ, મુકું વનમાં એકલી અદ્દભ્રષ્ટ મન રાજાતણુ, કળીનો બુદ્ધિ કળી. ગ્રેચ્યાધે મનમાંડે આશકા ગણે, એક વાડેગ્યુએ મધ્યે ચીર કાર્ડ ખળ કરી, થાય શબ્દ જાગે હાય છુરી તા છેતુ' પટકૂળ, કળી થયે કાતુ અનરથતું મૂળ, નળે લીધુ ટકા મે પટકુળના ગયા ડગલાં સાતજ છુરીકા શસ્ત્ર, વસ. વચ્ચેથી વહેં અડધુ કરી, મૂકી, નળ ચાલ્યેા સુરી; ભરી, પ્રીત શ્યામાની સાંભરી. જ; ધણુ જણે; સુંદરી.
