નળાખ્યાન નળ વિમાસણુ મનમાં કરે, એકલી એફ્રાટીને ભરે; વચ્ચે હું દેવતા પરહરી, વળી વનમાં સાથે કૈલાકમાડન એ માનની, કેમ વેદના સેહેશે રાનની; નીસરી, ન ધટે મૂકી નવું મને, નળ આવ્યા દમયંતી કને. દીઠું મુખ અંતર પરજન્યેા, સભારી ભથ્થ ને પાછા વળ્યા; કળી તાણે વાટ વનતણી, પ્રેમ તાણે દમયંતી વિચારવારિનિધિમાં પડયે, આવાગમન હી ડાળે ચહડયેા; ભણી. અળ તેમ. કરે; સાત વાર આવ્યે પૂરી કરી, તજી ન જાયે સાધુ સુંદરી. પ્રબળ કળીનું થયું, પ્રેમધન ત્રુટીને મયું; સર્પ કચુકીને તજે જેમ, મે'મયતી તજવી વૃક્ષ પત્રને જેમ પરહરે, પુનરિપ તે અગી જેવુ હાય વમનનું અન, તેવી મારે કા વેળા મને ભારે નેટ, પે' વાહાલ ખેડુતે પેટ; એહેવુ કહીને મૂકી દેટ, વાટે દેડયે સાસેટ; ત્યાં લગે ધાયા ભૂપાળ, રા જ્યાં થયા પ્રાતઃકાળ વલણ. ના એોજન. કાળ ઉદ્દે અરુણુ તણેા, ત્યાં લગે ધાયા ધીશરે; જાગ્યેા હૃઢ થયું દુખ ઉદે, જ્યારે દીઠા દીશરે. કડવું ૩૪ મુ-રાગ-રામગ્રી, રામા, જળ નયણે ભરે ને, કરે વિવિધ વિલાપ; ન્યાકુળ અંગ પોતાતણુ, અવની પછાડે આપુ. વૈદર્ભી વામા, ૨ એકલડી વન મધ્ય; ભય ધરશે, ને ફાટી ભરશે, બ્યાની ટળી અધ્ય. નહી’ મળે કરી, કોકીલાસ્વરી, મનગમય'તી, ખેલ દમયંતી, નળે માંડયે સાદ, વિશ્વમાહિંની, સૃષ્ટદેવદ્ધિની, શે ઉપન્યેા વિખવાદ; સુંદરી સાણુ; વિરહિણી વલ્લભ, દર્શન દૂલ્લભ, ખેલ પિયુના પ્રાણ, વન ક્રૂરતા, દન કરતા, જોતા આવ્યાની વાટ; કળીએ ચહું બહુનાં ભ્રુક્ષ્યાં, વન કીધુ' નિરવાટ, વડડાળે ભૂપાળ વળગ્યે, તે રૂએ હૃદયાફાટે; મેહધારણુ, કર્મકારણુ, કઠું ભૂજ દે લેલાટે. રાય વિલપે, યુકલપે, સભારે સુખ સ્ને; બુધ આવી, મન ભાવી, અન્યાએ દીધા છેડ . ૧૫૩
