૧૬૮ પ્રેમાનદ ભટ. નવું; મેલે સુત સાહેલી; બાળકડાંને મેહેલી. ઊતારી; માયા છે છેહ પામીયાંરે, રાયે હૃદયાસુ લીધાં; માબાપે મુકામાં, દીસે ામાં બીધાં. સુદેવ શાકે ચ્યું રે, દુઃખે દાધી દાસીની જોડી; મીટેમીફ મળીરે, મેટે સ્વર રુદન મૂકયાં ઇંડી. જાતાં માત્રનેરે, જાણ્યું જોગી થઈને સજન સાંભસુ રે, માંડયુ. નળના ગુણુનું ગાવું, પુછે વજ્રાવતીરે, દીકરી કાંતાં ગરે, બે નાથ નૈવતારે, ગયે સુદેવે વારતારે, વિલખે વિદભતીરે, નિશ્વાસે સાગર મૂકે; ભીમકની ભામની, બાળક હૃદેથી નવ મૂકે. કુટુંબ ટાળે મળીરે, ભામ્ય સ્વયંવરની નીરખે; દમય તીયે આડાં નળ વચ્ચે રે,ી’ડયાનાં પગલાં પરખે. રાણી કૈહે રાયજીરે, ક્રી શેષ પૂજ્યની કીજે; જમાઈઝ નવ જડે?,તા આપણુ જોગવાલીજે. શેાધી કાલા સર્વથારે, જે માહાર' જીવવુ' તણું; દીકરી મળ્યા વિનારે, મુખે નવ ચુકું જળ ઘણા. ભીમકે મેકલ્યારે, સેવક સજ્જ ભૂપતે કરી વિસ્તારી. ખપ કરી ખેાળોરે, કાડજ ક્ષિતિકર ઉડતી વારતારે, ભીમકે સાંભળી દમય'તી એકલીરે, નળે રાતી મૂકી સરિતાને શક્તિનું એક; છેક, કાન; રાન. તીર; શરીર, વણુજારે કરે, અમે દીઠી રૂપ કહ્યુ હતુ રે, જાણ્યુ કેસ છુટા હતા, વજ્ર તે અધુ અગ જાણ; વાત ખરી મળીરે, વતી હતી નળ નળ વાણ્ય. માતા વિલપે ઘરે, દુ:ખે દાધુ અતઃકહ્યું; મેળાવા કર્યાં હશેરે, દીકરી રવડી પામશે મણું, વજ્રાવતી માતને રે, નીર આવે તેણુ અષાડ; પુત્રીને શોધવારે, સુદેવને ચહડાન્યેા પાડ. વલણ. પાડ ચહડાન્યેક સુદેવને, કહે રાણી ને રાચરે, ગુરૂજી તમવિના અર્થ ન સરે, એમ કહી લાગાં પાયર
