૧૮૮ મેમાનદ ભટ દાસી એક તેડવાને અમારી વાડીને આવી, શાભાવે, ચંપક છે. ઉદયા નળ ચાલ્યું. અતઃપુરમાં, આનંદ અંતર આણી; સખી સાહેલી આશ્રર્જ પામે, હસે તે સગઢ તાણી. જુએ હેરીને દમયંતી, વિષ્ણે થઇ મનમાંહે; આ સ્વરૂપની ન મળે તેડી, જોતાં ત્રણ ભુવનમોહું શરીર દીસે દવનુ દાઉં, કધે જાડા પગે પાતળે; ટુકડા કર મૈં તેસ નીસરી, મેટા કાંડાં નળ કોંઢાં બાહુક પેટને ના, મ ડળ; કાંહાં, સુરજ રાહુ વાંકું મુખ ને મસ્તક મેટુ, પાઘડી ઉડળ ગુડળ. ચાલે ચાલે વની એ સાથે શી ગેડી, ઋતુપર્ણને ભાવેટ લાગી ભવની; હીંડતાં પગને સ્પર્શે કરીને, કાળી થાયે છે પણ એહતે વિદ્યા હય હાંકયાની, આશ્રર્જ સરખું દીસે; કતરાતા આવે નાક ઝુલાવે, ભૃકુટી ભરી છે રીસે. દમયતી પાસે હસતી હસતી, ભાભી આવી ત્રણ; બાઈ આ પુતળું પમ પધરાવ્યું, વારૂ રૂ૫ તે વર્ષે, કદાચિત નળજી નીવડશે તે, રહેશે અહેવુ અંગ; કાડા ખાઇ તમે એ પુરુષના, કહી પેર કરશા સગ શાપ હશે કાઇ તાપસના, ન જાશે ફાઇ ઉપાંગે; આ ભીષા આસન એસÂ તમેા, કેમ રહેશે। માંગે. જાહાં હશે તાંહાંથી કાલ આવશે, બાઈ તમારા સ્વામી; એમ વલખાં શું ભારે છે. કાંઈ ધીરજ ધરા ગજગામી, વૈદરભી કહે કાતુક મુકા, એશી કશ પરીક્ષા; જા સેવા કા બાહુકની, દાસીને દીધી શિક્ષા. કેશવી માધવી અને આવી, બાહુકજીને પાસ; ઓળખી અતા દાસ. નવપલ્લવ; ફંદે ભરાયું નળરાજાનુ, સુકાં વૃક્ષને સ્પર્શે દાસી તથ આનંદ પામી,ડ્રાય કહું સહીયારી હા આચારી, મન ફ્રેમ તળે સ્થળ પવિત્ર જ઼ી, નાહાવાનુ તાંહાં વજ્ર પહેર, પાલડી પછેડી વરજે; જધાયે છળાં દેશતણાં ને, શરીર નિયુ‘ચું ભાળે શરીર ખજવાળ, દાસીયે અવિલેાકન કીધા; રાંટે પાગે પીડે મબાતે, હાલ કુબ જડ થી વૈદરભીના વા ન આણુરો ધોકો, દીધે છે ચામ. અમે શું છે ખરજે. કળ્યા તે, થયું.
