આહુક ખુખારે આળસ મેડે,માંમાં વિયિનાં નિ; ચિત મળ્યું ત્યાં શ્યક કંશા, એ નથિ ભિન્નભિન્ન બહુકે ૧૧. જો નથિ ભિન્નાભિન્ન તે, મધ્યે અંતરપઢ કશું; નહિ ખેલો જો મન મૂકી, તેા અમે ઉઠીને જશું. કડવુ પટે સુરાગ કાફી, વિનય સગાથે ખાયાં, વૈદરભી સુંદરી, શામાટે ઉડી જાએ છે, તેડાવ્યા ખપ કરી. અમને રહેવુ ધર્ટ, આંધી અંતરપટે, એટલુ’ કેમ પ્રગટે, પરપુરૂષ નીકટે, એસાછ માટે, ખેલાજી ઉલટ, ન પુછું કપટે, ખેલવુડ નિર્મળ ધર્ટ. પુરૂષ છેરાયા હરે, ચાલે પેાતાની ચર્ટ, હાડે નારીને નર્ટ, લાજે નહીં રાજવટે. જેનરજન મને કાળા, મુખે વિખની જ્વાળા, મુકે વિષેગના ભાલા,કેમ સહી શકે ખાળા. બહુજી છે. આચારી,સુણા વિનંતી ભાહારી, કા એમ મુકે વિસારી, દાહુલે પામી નારી. નવનવા તે ઉદ્દે, વહાવાના વાયક વરે, ભરી હાય જો મદે, પુરૂષનાં કાણુ દે. વળગી હીંડે ફાંડે, નવનવી પ્રીત માંડે, જણાય દુ:ખને ટોડૅ, સ્નેહીને નિશ્ચે છાંડે. જાણિયે મળિયે વ્હેલા, દેખીને થઈયે ઘેલા, નારી ન પીછે વ્હેલા, પુરૂષનાં મન મેલાં. વાહાલપણાં કહીયે ગયાં, મુખે કહેતા આભૈયા, વાપે કઠણુ હૈયાં, તરછેદમાં નાહાનાં માં, બ્રહ્માએ પુરૂષ બડીયા, નારીને જીવે જડીયા, દુખના દાહાડા પડીયા, વેરીડા થઈ નીવડીયા. પ્રીતડી જેહુની વ્યાપે, તેઢુને ભારે અદાપે, કૂળ એ રૂડાં આપે, વૃક્ષને થડથી કાપે, રખે માહારી વેલ સુકે, પ્રવાહ જળ વેહેતુ’ મુકે, તેજાણી ચતુરા શુ' સુકે, ×ી આવી ન હુકે,
