નળાખ્યાન. વાહન કુંજર ધા આંબાડી, મેત્રાડ ખર છત્રજી; બહુ ગાજેજી; કનક કળશ બા બહુ ધમકે, શાભે સુરીયાં પત્રજી. ભેરી ભેર મૃદંગ દુંદુભી, પટ₨ ઢાલ વેણા વેણુ શરણાઈ શખધુની, વાળ ઝાંઝ વધુ વાજે”. ઉદધિ પણી જાણે ઉલટયે, ચંદ્ર પૂર્ણ તળ માટે; શ્રવણુ પડયુ સભળાય નહીં, ચ ભારે ભીડ પુરવાટજી. ભૌમકનંદન કેહે નળ કહે, સૈન્યને આજ્ઞા દીજેજી; પુષ્કર આવ્યો ક્રોધ ધરીને, સન્ન થાઓ દ્ધ કીજેજી. નળ કેડુ ત્રણે શાલક પ્રત્યે, મિથ્યા વિરાધ વિચારછ; પુષ્કરનુ મન થયું નિર્મળ, નાશ પામ્યા કળી વિકારજી. સાધુ પુરુષને કુબુદ્ધિ આવે તે તા, પુર્વકનના દાખજી; પુષ્કરે કીધું કળીનુ” પ્રેગ્યુ', કહું વિચારી પુણ્યશ્લેાકજી. ધ્રુવ ચળે રવિ પશ્ચિમ પ્રમà, પાવક શીતળ થાયજી; વિધિ ભૂલે નિધિ સાતે સૂકે, પુષ્કર ધનુષ ન સાહેજી. એમ ગેષ્ટિ કરતાં પુષ્કર આવ્યા, બંધન કરી નિજ હાય; દંડવત કરતા ડગલાં ભરતે, ધણું લાજતા મન સાથેજી. નળ ઉધ્યેા બાંધવને દેખી, ગ્રહી કર ખેડા કીધેાજી; મસ્તક સુધી પ્રશંસા કીધી, ભુજ ભરી હૃદયા લીધેાજી, એક આસને એા અને બાંધવ, શાલે કામ વસતજી; ત્યારે પ્રજાએ ઘણી પૂજા કીધી, આપી ભેટ અન’તજી. પુષ્કરે દીનજ ભાખ્યુ, થયાં સજળ લેાચનજી; હું કૃતઘ્રી કઠણુ ગાઝારેસ, મે પતી કાહાડયાં વનજી. વણુ અપરાધે વિપરીત કીધુ, દીધું દારુણુ દુઃખજી; સાત સમુદ્રે ન જાય શ્યામતા, ધાતાં માહા મુખઇ. વીરને નળે સમજાવ્યે, કહીને આતમજ્ઞાનજી; પુષ્કર વાજે ભેરી તફેરીજી. એક ગજે બેઠા મેહુ ખાંધવ, આવ્યા પુરનીધાનજી. ધ્વજા પતાકા તારણુ ખાંધ્યાં, ચિત્ર સાથીયા સેરી; અગરપ આરતી થાયે, ધવળ ભગળ કીર્તન ચહુટાં ચેક રસ્તાને નાર્ક, પ્રશ્ન કુસુમ મુસ્તાકૂળે વધાવે, ગાખ ચહડી નૈષધ ગાથા, હાથા કુંભાળજી; ઉભી ાને ટાળજી. નર નારીજી; ઉતારી. સિનિશાભા સુંદર, શુ' અમરાપુરી અભિજિત લગ્ન મુહૂર્ત સાધી, નળ ખેઠે। સિંહાસન, મળવા સર્વે સગાં આવ્યાં તે, વાળાાં રાજન ૧૯૮
