મામૈર્ પેહેરામણી કરવી હોય જેટલી,આસામી લખી લાવા તૈટલી; લખજો સાસરિયાં સમસ્ત, વિસારશે મા એકે વસ્ત વચન મહેતાજીનાં સુણી, કુંવરબાઇ આવ્યાં સાસભણી; મારે પિતાયે માકલી દૂધ, લખા કાગળમાં જોઇયે ય. સુખ મરડીને મેલી સામૂ, શો કાગળ ચીતરવા કાંસૂ; છાખમાં તુળસીદળ મૂકશે, ઊભેધ દિને શખ કરશે. વલણ. ખૂકશે શખ ઊભા રહી, નરસૈંયે! આસાળુ શુ કરે; સવાદ્ વહુઅરના સાંભળી,પછે વડસાસ એમ આચરે. કડવું ૬ઠ્ઠું,-રાગ સામેરી, વડસાસ ઘણું ભારે માસ, માલ્યાં પરમ વચન; વડીવહુઅર તમે કાં તન તારું માતા વૈષ્ણવજન જેને સ્નેહ શામળિયા સાથે, તેને ગાળી ખાટ; ભાગા,કાનાગરી ગેઠ પેરામણી મન ગમતી વહુજી. કુંવરઆઈને કાગળ આપ્યા, લખે લખાવુ જેમ; વહુ; ૐા વેવાઈ આંગણે આવે, કાડ ન પહેાંચે કેમ, વહુ. લખો પાંચ શેર કરજોઇએ, શ્રીફળ લખેા સેંસાત; વહુજી; વીશ મણુ વાંકડિયાં ફાફળ, મળશે મેાટી નાત, વહુજી- પાંચ વસ્ત્રના પંચવિશ વધા, ચાર ચોકડી તાસ; વહુજી; લખા પડી પાળાં પચાસ. વહુજી; વહુજી. વઝુજી; પદર કેાડી, સાઠેક મુગટા તે સાયેક સણિયાં, ચીર લખે ચાળીસ; ધેતિયાં તે બ્રાહ્મણને જોઈએ, તે લખે કેડી ત્રીશ. એ કાડી જરીની સાડી, રેશમી કાડી સાદી સાડિયા લખાણુસે, છાયલ લખા સેંચાર ધરસાન લખે। દશ વિશ કેડી, સાળ કાડી લખા ધા; છીટમેારવી ટુકડી સાથેક, ના કાડી લખેા નાટ. મશ ગજિયાણી દરિયાઈ, લખા થાન પચાસ; દુજાર ખારસે લખા કાપડાં, લેક કરે સાળસે લખે થેલા સાળુ, તેલ પાનના શો ; આશા પરંતુ મેં લખાયુ, આપ તમારા રાંક તમને સાળ શણુગાર ધડાવે, આપ લડાવે લાડ; બ્રેટે જમાઈ તે સેનાનાં સાંકળાં, તેમાં અમને શા પાડ. વહુ”. વઝુજી; ખાર; વહુજી. વહુ; વહુજી. વહુજી; વહુજી વહુજી; વહુછ્યું; બહુ આશ છે. વહુછ વહુ
