ધીરજ અંગ. જા બહુ સાં બેઠા હતા, શુકન મુખની સુણતા કથા; તે તેવાના તેવા રા', અખા હરીની જોઈએ ‘મયા. ૧૧૩ અખા કામ છે સમજ્યા સાથ, પણ કૃપારૂપણી જોઇયે આય્ય; જો સઘળા દેહવ્યાપાર, જન્મ ભરણુ ન ટળે સસાર; કૃપા સમજ અર્થ સર્વે કૃત્ય, એ ઉપજે તે પામે ત. ૧૧૪ વણ સમજે સબળે સંસાર, સમજે જાયે સઘળેા ભાર; જેમ જેમ સાચું માળે જત, તેમ તેમ વધે દર્દી દન; અખા પ્રેત હીનાને ખાય,(પ) ધીરજવાન તે કુશળે જાય. ૧૧૫ એક અરીણુ ખીજો સસારી રસ, અધિક કરે તેમ આપેકસ; જેમ જેમ અધકુ ખાતે જાય, અગે અકલે હી જો મુકે તે મુવે સરે, નહી તે। અખા તે ત્યમ એ ભેગતા સંસાર,છછું થયે તે પડિયા અહાર; નવા નીપજે તેમ લાગે સ્વાદ, તા કેમ જાએ ભવની વ્યાધ; અખા ખસ જેમ સંસાગ્યે થાય, અને)ધસી કે દીતા સમૂળી જાય. ૧૧૭ જાય સમૂળા તેમસંસાર, કરતાં આભાતત્વવિચાર; અન્ય ઉપાય નથી એ જવા, સામા બુધ બધાએે નવા; કર્મ કરતાં નાવે છેક, અખા વિચારે ન મળેશેષ, ૧૧૮ ધીરજ અગ. ખાતે થાય; મરે. ૧૧૬ ૨૫૩ બ્રહ્માદિક નવ પામ્યાપાર, એમ જાણીને ખાશે। માર; અગમ અગેચર સૈાને ટુરી,બ્રહ્મા કીટ લિગ માયા આવરી; અખા હિર જો મળનારા થાય,ન ગણે ઊંચ નીચ રંક રાય. ૧૧૯ કુળ અધિકાર અધ્યયન ચાતુરી,પાપી મૂર્ખ ત્યાં નજીવે હરી; જેમ વાયની વળણે લાગે લાય,પણ ડામુ જમણું ન ગણે વાય; ત્યમ ઊંચ નીચન ગણે નારાણુ, અખા એમ ખરાખરી જાણુ. ૧૨૦ મુજ અગ. સમી સુજ સુજે તે પામ, સુવિતા સાચા પ્યા ચક્રમ’ સુજે દુઃખ તે સુખ નીવડે, સજ્યાર્લિના જ્યાં ત્યાં આથડે; અખા સુખ આલે નરહરી, અણુલિગી ઝુજ આવી ખરી. ૧૨૧ સુજે બજવા તજવા નથી, રાજ કરે કે ભાખે ઘેરથી; દુખ સુખ કાળે આવે જાય, પણ સુજાળે તે ધણી ન થાય; અખા સુજલ્હાણી તે હાસ્ય, રાજે ભીખે ન મળે સુજાળાને સરખું સદા, કારવિના તે પામ્યા ૨૨ તાણ્ય. ૧૨૨ મુદ્દા;
