આત્મલક્ષ અગ મુજ ‘ જોતાં એ મન સુખદુખી,પણુ મનાતીત ન શકે પારખી; મનના માર્યા જાએ એક, એમ સમજણ નહિ સમજે તેહ; ૌદ લોક રૂપે મન થયું, અખા મનાતીત જેમનું તેમ રહ્યું. ૭૨૫ પ્રપચપાર પરમેશ્વર રહે, કાં ગુન્ગુનાં કૃતતે સાચાં કહે; ગુણ તે જાય ભરે અવતરે, તેને સત્ય જાણે તે ફેરા કરે; ગુણપારે જેને અભ્યાસ, અખા તે નાહે સ્વામી દાસ. ૩૨૬ અખે જકતથી અવળુ કહ્યુ, જીવત મુકી મૃતક
મૃતક શમું મીઠું કાંઇ નધી, સારમાંથી સાર કાઢ્યુ’ નથી; પ્રત્યક્ષ પરાક્ષ જીવતાને ભે, પણ ખા મુવા તે નિરભયરે. ૩૨૭ રામનામ પ્રીછે ગુણુ ઘણા, જેમ અમૃતમાં ગુણુ પીધાતા; વણુ સમયે સુડા નિત્ય કહે, રામક પંજરમાં રહે; માં પુજો ગાયા પરીક્ષિતે, અખા મુકતી પામ્યા પ્રીતે ૩૨૮ આત્મલક્ષ અંગ. ૧૯૩ આકાશ આધેરી જાણો વસ્ત, ત્યહાં નહે મળે ઉદે ને અસ્ત; ઉદ્દે અસ્ત તા જ્યાં આકાર, તે ના સંચળે સસાર; તે સસાર સ્થાન છે શુન્ય, અહિ અખા રાખે જો મુન્ય. ૩૨૯ જે આકારને માને સત્ય, તે શુન્યવાદી તેમાં નહિ વ્રત; આકાર નિરાકારને જે કેનથી,મિથ્યા વા કરતા મરે મે મથી; શૂન્યવાદ એ એનું નામ, અખ એથી પર હરિનું ધામ. ૩૩૦ ગુણવાદિ ગુણને કહે રિ, તે માયા રચિત જાય ઉસરી; તે માટે ગુણુતે સ્થળ શૂન્ય, ખટદર્શન મત પાપને પુન્ય; કુટજ્ઞાની કહે સત્ય આકાશ, અખા એ મિથ્યા અધ્યાસ. ૩૩૧ વસ્તુને આપમા શૂન્યતણી, તે માટે વસ્તુ તે શન્યજ શ્રેણી; તે માટે શૂન્યવાદિ નામ, શૂન્ય કને લલ્લું મૂગું તે માટે તે તેવા અખા, પ્રપચપાર ધામ; નવ ગયા લખા. ૩૩૨ અતિ ઘણા આધા પરમેશ, મન તણે ત્યાં હું પ્રવેશ; અમન તે નર આધેરા જાય, ત્યાં શબ્દ પહોંચે નહિ કાંય; સહુ ઉપાસે મનની નૃત્ય, અખા ન લાધે રિતી શૂન્મવાદિ શૂન્ય કુચા ભખે, પણ શૂન્ય તત્વને નવ ઓળખે; સાકારી આકારને તે માટે તત્વદરશી ખા, અખા સાચે 'તરજામી ગાર, બીજે ગુરુ તેને અર્થ કેવા ખાજીગર શાબવા, સંસારીનું મન ષષ્ણુ રીધ આવે જેમરૂપૈયા વડે,તેમ અખા આતમથી નથૈ. ૩૩૩ ગાય, તે ત્યાં કાળે પ્રીટી જાય; જેવુ સર્વે ઉ. ૩૩૪ મ્હાર; લેાભવા; આતમ જડે, ૩૩૪
