અખા. શ્યાપર પરપચ એસે ઘાટ, જેનું મૂળ મિથ્યા છે નાટ; જગત થયુ તે ત્રણ ગુણ વડૅ, ત્રણ ગુણુને તે ભાયા ઘડે; તે માયા તે નહી પ્રમાણુ, અખા શું થાએ જાણુ. ૩૩૬ લાક; સઘળા ટળે; થાય સૌંસાર. ૩૩૮ ધ્યા ખરલે પડિંત કવી, જે મનની વૃષ રહ્યા અનુભવી; એક એકનું એલ્યુ નવ મળે, ખટ દીત જીજયાં આળે; સાતે હું મારાને થાપ, અખા ન સમજે આપેઆપ. ૩૩૭ દૃષ્ટ પદારથ થાળે ફાક, ચરચર ને ચાદ ગુÛ ગ્રંથ વાંચે સાંભળે, તે ત્યહાં કાળે અખા શે। રાખે નિરધાર, જે મેલુ તે મનવા કરતાં મનશું અખે, પ્રપંચ દીડે ચૈતનવિષે; નિર્મળ દર્પણ હાય અતિસાર, તેમાં ભારે બહુ આકાર; જેમ તે તેમ જાણે આતમા, તે નર કહિયે સરવેશતમાં. ૧૩૯ આતમ સમયે તે નર જતી, શુ થયુ ધેાળા ભગવાંવતી; ખેડે તાર્ડ જોડે વાળ, એ તેા સર્વ ઉપલા જાળ; પ્રીછીને સકાડૅ વ્યાપ, તે! અખા રહે આપેઆપ. ૩૪૦ વણુ સમજે દાવાગર ધણા, વેષ વખાણે આપ આપણુt; ટળવું ઘટે ત્યાં સામૈ થાય, વણુ સમજે એન વાંકા જાય; પેલું વેષ ને વાધી ઠેક, એમ અખા ક્રમ થાએ એક. ૩૪૧ અખા શુ' કવિતાપણું કરે, તે વાત કરી ન પચે શરે; કે લેવું કે મુકવું કહે, તે તે ત્યાં આવે રહે; પ કેવું કરતાં આવે લાજ, સમજ્યા સરખા છે સહારાજ. ૭૪૨ ઉકેલ પડે તે જોવુ ખરૂં, જેણે જીવપણું જાયે બાકી સઘળે મેહ જોડાય, મનનું ગમતું સા । ગાય; અખા અર્થ સહિત કેજો સાત, નાચે પૂત તવ લાજે માત, ૩૪૩ આપ ઇચ્છાએ સગુણુજ થયે,ત્યાં કાણુ શિખામણુ દેવા ગયે; પસર્યું પાત તે અકસ્માત, કાળ કનૈ શર મૂકે વાત; અખા તે ઈચ્છા છે સપ્ત, પણ જક્ત સત્ માનીને જદા. ૩૪૪ જક્તભાવ નહી જ્યાં લેશ, ત્યાં સત્ય મિથ્યાનાશ' ઉપદેશ; કનાં જન્મ કર્મ રૂપ નામ, સીમ કશી માં ન મળે ગામ; અખા નહી' જ્યાં પ્રાયે પિડ, એ તેા જેમનું તેમ ખડ. ૩૪૫ કૈવયને કૉ કેમ કરિ કવે, પાતે દ્વૈત વિના નહી એસે ઘાટ, અખા લક્ષ સહિત જે દ્વૈત, તે કેતે વર્તે છે પાતાને શું સૂચવે; એકલેા ત્યાં નવ ખેલે ક્રાઇક સત્ય થાપે સસાર, કાઇક સવ કહે નિરાકાર; ૨૭૪ નાય; અદ્વૈત. ૩૪૬
