૨૭૮૦ અખા. લક્ષાલક્ષવિના જે લક્ષ, અખા ન મળે પક્ષાપક્ષ ૩૭૮ જ્યાં પ્રાણી માં છે પ્રાણેશ, તુ જોતા હીંડે પરદેશ; પેલું ત્યાં એક વાંકુ થયું, અખા આાપુ વિસરી ગયું; વિસર્યું તે સંતને જ પૂછ, તેડે બેડે કાં દાઢી મૂછ. ૩૮૦ ધાય પે કૈા પાટલ પૂજ; મદર્શનના મૂળ ખધામ; જીવતણી છે વળી સુજ, અહંતા કાઇ, ત્યાં બીડચાં છે. કર્મકાય. ૮૧ વિવાદ, મધ્યે માયા પાયે સ્વાદ; દાન દયા શીળ કહેતા જાય, મંત્ર જાપ તીર્થ મહીમાય; અખા બાળકની પેરે થયું, ખેરાં સાથે ધરેણું ગયુ. ૮૨ ખરાબ થયે! જીવ સી કરી, કર્મ વાયા ને ખાયા ડિર; આગલ્યા ભવને સાફ કરે, ધન તન મન ત્યાં બહુ વાવરે; મતે જાણે એ હરી ભજન, વાધે વેળ અખા એ અવતરણુ, ૩૮a અતિજીની મહા માહુની જાળ, કઠે પડયાં થયા બહુ કાળ; અળગાં ઉપાસન અળગા દેવ, કરી હુમત બધે હમેવ; અખા એહુ મેટા ઉત્પાત, ઘણા પરમેશ્વર ક્યાંની વાત. ૩૮૪ સાર હતું તે માંયે રહ્યું, વ્યસની મન ક્યાંયે વહી ગયું; ચાર લાવ્યા સાથે ઘણા, તે ઠગતા ય થઇ આપણા; પરબ્રહ્મ મૂળગુ ધર અખા, કેમ પામે જેને એવા સખા. ૮૫ કાય કહે મોટા શીવદેવ, કાય કહે વિષ્ણુ મેૉટા અહમેવ; કાય હું આધ ભવાની સદા, બુધ કલકીના કરે વાયદા; જૈત કર્મની સદા દે શીખ, યવન માને કલમે શરીફ્ક ખા સા બાંધે બાકરી, ઢાંય ન જીવે હરિ પાછા ફરી. ધણા રાબ્દ પઢચા જે કાન, તેને તેનુ લાગ્યુ ધ્યાન; કાપ મુશળ પરવાહે વા, કાઇ શબ્દને માહે મલા; એમ ગાથાં ખાતેા સંસાર, અખા વિના વસ્તુવિચાર. શાક ચાદ ચૈતનમા ડાd, નીપજતાં ય માટે પાર્ટ; સુર સુર પશુ ના નામ, સે પડતા જાગ્યે ભાગ; પિડ ુયા ત્યાં નાતા જીવ, અખા પરવા છે એમજ સદૈવ. ૩૮૮ પ્રવાહ પુરાતન ચાહ્યા જાય,આગળ દીસે તે પાછળ ભુશાય; મેઢ ફૂલ્યા તે પાછળ અદીઠ, ખપે ખ′ ને રહે અની&; અખા જો ખેસે એ ખાટ, એ સમજ્યા વિના સર્વ અટાટ, પ તામાં વીખણ, નહી સંભાળે ધર વીખે આપણું; થઇ ગયું. તે ળેિ આગળ થશે, તેની વાત કરે સા રસે; ખળ કર્મ કરતાં ચાઇ, અખા જાવા છે શ્રદર્શન કરતા
