વિભ્રમ અંગ. એમ થાયા અવળા સંસાર, અખા ઘરમાં ખાયે સાર. વેશ ન દીસે દીસે પાન, દીસે ફીણું ન દીસે ભાન; પ્રવાહ ન દીસે દીસે તરગ,તેમ ચિદ ન દીસે દીસે અંગ; અખા દેખણુદ્ધારશ દૈન, ટળતે રહે તે સર્વ!તીત. ૩૯ સર્વાતીતમાં ઉત્પત્તી અંત, શેષનાગ વૈકુંઠું પરજત; ચૈતન કાણુ કારજ ભુત, પટ કારજ ને કારણુ સુત; અખા જાગ્ અરૂપી વડે, તે જોતાં અનુભવ નીમડે, ૩૮૨ એમ જાણ્યાવણ ઠાલા સહુ, ધૃણા આચર્યું આચરે બહુ; સર્વે સ્વમાંતરના ભેગ, જપ તપ સંજમ સાધન જોગ; કહે અખે! જે ખરા જાગશે, તેને એવા અનુભવ હશે. ૩૮૩ લેહનાં બાર તે રૂપ!ના દેવ, એક દેરાસરમાં થાતી સેવ; તેમાં આવી પારસ રહ્યા, સર્વ સાજ સેનાના થયે; ઉત્તમ મધ્યમ કર્મ જ્ઞાનવર્ડ, અખા સર્વે હરિ નીમડે. ૩૪ અખા સમશા સરખી ખરી, સમ તે નીપજે રી; ઉંડા જળમાં રત્ન પડયું, કેમ ડમી ખાય કને તુંબડુ; છેડ તુળ જડો રન, અખા સમજ તેા મેટુ’જન, ૩૯૫ ડહાપણું ભાળપણ છાંડી રેહે, આડચ કરે રિમારગ ખે; ભોળાંને અસુજની આડપ,વિચીક્ષણ પડયા ચતુરાઈની ખાડય; અખા તરવું તેને માથે ભાર, હીરા છાર ખે નાખે પાર, ચ ઘણું પડિત ડાથા ગુજુવાન, ન્યાય પારખુ સગિત ગાન; અષ્ટાવધાની પિંગળ કવી, ભત્રભેદ ઔષધ અનુભવી; અખા એટલે જો હર નવ ખટથા,તે ભેળપણથા આધે શુ' વટચા? ૯૭ જેમ શલા એક ઢાંકી ચીતરી, અર્ધાર ખીજી મેલે ભરી, એ નાખી ઉંડા જળવિષે, પશુ સરખી મેઉ તરવા વિષે; પતિ મૂરખ સરા નીભડે, અખા દૂતને રૂપક ચડે, તુર તે જે ચતુરાઈ વમે, વણુ માત્ર જગતમાં રમે; લક્ષ સદા રહે ત્રિગુણાતીત, વનિને લાગે નહી શીત; ભવજલથી કારા નીસરે, અખા એવા ચતુર તે તરે. ૧૯૯ અખા રામ સ્વતંતર બાળ્યું, જેણે જાય સર્વ ઉડે હાથનું ગણતાં આપ, તે નર જાણે નહી ઉત્પત્તી લય કેવા માત્ર, સમરÀ ભરવાનું તે તારાની વિધા સરે, સામે પ્રવાહે જે કાય ત; કર્મ ધર્મના વેહે છે પ્રભા, તેમાં તાતા કે સઉ ખભા; પાત્ર ૪૦૦ અખા જે બ્રા સામેા જાય, તેવા ભક્તને ગીતા ગાય. ૪૦૧ જંજાળ; અમાપ; ૨૭૮
