૨૮૦ ખા. સુવણૅની જાત; પરબ્રહ્મ પ્રાણ પાતામાં વસે, સદ્ગુરુ ગમે તે જો અભ્યસે; ત્રાંબા પીતળ નિપજે ધાત, પ્રાય છે કાષ્ટ પાષાણુ ન થાયે રૅમ, mખા જ્ઞાનવણુ ખીજી'તેમ, ૪૨ તું તીરથ કાં સામું જુવે, કાં પેતાને પ્રતિબિંબે વે; એવી બુધ જેણે આદર, તેણે આપથી બન્ને કીધે હિર; તું કટ્ટુન કહું કલ્પી રમે, અખા એમ પ્રીછે અર્થ શમે. ૪૦૩ આત્મા અ’ગ. તન તીરથ તુ તમદેવ, સદા સનાતન જાણે ભેવ; અડસઠનું અધિદૈવત સન્ન, તે ઋણે ટળે કાઢી આપદા, તીરથ મજ્જૈત કીધું અખે, જન્મ મણું નહી તેને વિષે, ૪૦૪ જમલે છે જોજો જગદીશ, તુ પડછંદો ને તે ઈશ; ઉલટ બેદ પામે આરામ, જો ત મૂળગું નિજ ધામ; અખા અક્ષર તુ ક્ષર નાય, પ્રતીત તુને જો તારી હાય. ૪૦૫ સુ કતાં ન માના દુઃખ, વેડૂતે જળે ન દીસે મુખ; દેરાણે ભાસે જેવું યથા, વણ ઠેરશે પામ્યા વ્યા; નુ.ન એક સબળે પિંડ વસે, અખ: કૃત્યની પૂજા હશે, ૪૦૬ અહમાયા બહુ રૂપે કરી, આપેપે સહુએ આદરી; કાય કહે ખુ’ પચરંગ, યશૈષશાઇ દેખે સુચગ; કને મુક્તાળ દૃરે પડે, કાય કે મારે જ્યાતિ જળ; મનના મત સ આદર્યા, અખેદથા સધળા ખા. ૪૭ દાને કાં વળગે ભૂર, અણુદીઠું વધે તે સર; દૃષ્ટ પદારથ જુદી થશે, વૈકુંઠદ સર્વે જશે; ઉપાય; ધ્યાન ધરે દીસે જજાળ, અખા નેય એ દિરની ભાળ, ૪૮ ધ્યાને દીસે તે જાગ્યે જાય, ખેટાના શાક ઇન્દ્રજળતી વિદ્યા કાં ાય, એ તે કર્ત્તવ્ય છેાકરાં જોય; ભરમીશ મા એ દેખી ભાત, અખા કૃત્ય રહિત છે વાત. ૪૦૮ ક્રસેંબ્ય સાળુ મનનું જાણ્ય,ભન ઉભેથિ ટળે નહિ તાણ્ય; મનભે ઉભાસ'સાર, ફોકટ કેમ વહેં ભાર; અર્થ અખા તે થાએ ખરા, જો ઉપાય મન અમનના કરા. ૪૧૦ કે જપે કથતે જ્ઞાન, ળિ નવ થઇને ધરશે ધ્યાન; મર્ચંટ રાજ બેસાર્યું જેમ, કૂળ ડે ળિહું તુ તેમ; અખા એમ નહિં રીઝે ામ, અંતરના નિગમે ગાયા સમ્યક નવ લગ્નો, નવ આવ્યે તે નવ ગયે; સાક્ષીથી કામ. ૪૧૧
