૩૦૧ ફુટકળ અંગ. ઉંદર ખિચારા કરતા સાર, જેતે નહી ઉડચાનુ જોર અખા જ્ઞાની ભવથી કેમ ડરે,જેની અનુભવ પાંખ આકાશે કરે. ૬૩૪ જોજો રે મહેાટાના ખેલ, ઉજ્જડ ખેડે વાગ્યા ઢાલ; અધે અધ અધારે મળ્યા, જેમ તલમાંહિ કાદરા બભ્યા; ઘેંસ ન થાય ન થાયે ધાણી, કહે અખો એ વાતેા જાણી. ૬૩૫ આંધળા સસરા ને સણુગટ વહુ, કથા સુણુવા ચાલ્યુ” સહુ; કહ્યું કાંઈ ને સમજ્યા કશું, આંખ્યનું કાજળ ગાલે ખસ્યું; • ઉંડા કુવા ને ફાટી ભેખ, શિખ્યુ' સાંભળ્યુ" સર્વે ફાક, ૬૩૬ વ્યાસ વેરયાની એકજ પેર, વિધા એટિ ઉછેરી ઘેર; વ્યાસ કથા કરે તે રડે, જાણે દ્રબ અકેર્ જડે; જો જાણે વાંચ્યાની ખૈર, અખા કાં ન વાંચે પાતાને ઘેર. ૬૩૭ ગજા પ્રમાણે પ્રમાધે જીવ, બધનમાંહી રાખે સદૈવ; સાચિ વાતને સત૮ વદે, તેને મુરખ ઉલટાન; અખા ગાંધળે લુટો અજાર, સત ગુરુના એવા વિચાર. ૬૩૮ જગતપ્રમેાદી દાઝ ન ટળે, કુવાડામાંથી કાઢે જલે; સમજીતે છે સરખાં ભાવ, તે ગુરુના મનમાંય એમ જાણીને રીશે બળે, અખા જ્ઞાનીની વિષયી જીવથી પ્રીતજ કરે, તવદર્શી ઉપર અભાવજ ધરે; ખાનપાન વિષયાર્દિક ભાગ, તવર્ષાંતે સર્વે રાગ; અખા તે ગુરુના મતમાં ખરા,જીવ આવકાર દઈ બેસારે પરા, ૬૪૦ ગુરુ થઈ ખેઠ સેના સાધ, સ્વામિપણાની વળગી વ્યાધ; તે પીડાથી દૂખિયા થયે, રાગ કરાર અનુભવથી ગયા; વાયક જાળમાં ચવી મરે, અખા જ્ઞાનીનું કહ્યું કેમ કરે. ૬૪૧ જ્ઞાનીને તેા સર્વે ફોક, બ્રહ્માદિલગિ કથ્થાં લેાક; અભાવ; નિંદા કરે. ૬૩૮ ત્રણ કાંડ કાળની માંડણી, તત્વવેત્તાએ એવી ગણી; તેની વાત ન જાણે ગૂઢ, અખા ગુરુ થઈ બેઠો મૂઢ ૬૪૨ સ્વામી થઈ તે ખેઠો આપ, અંતે મનને વળગ્યું પાપ; શિષ્ય રાખ્યાના શિરપર બાર, ઉપર ત્યાગ ને અતર પ્યાર; મહેશ્વર ના; આશા રજુને આંધ્યા પાશ, અખા શું જાણે જ્ઞાનીની આશ. ૧૪૩ જ્ઞાની ગુરુ ન થાએ કેને, બ્રહ્મા વિષ્ણુ અન્ય જીવતી તેને શી પડી, જે તેને ધેર નિત કાઢેહડી; સેજ સુભાવે વાતજ કરે, અખા ગુરુપણુ મનમાં નવ ધરે. ૬૪૪ ગુરુ થઈ મુરખ જગમાં કરે, બ્રહ્મવેત્તાની નિર્ધા કરે; ભૂત કાળમાં જે થઇ ગયા, તેની મનમાં ઇચ્છું ગયા; અખા વેલી કેમ ટાળે વ્યથા, ગેનિસ વાંચે મરદાંની કથા. ૬૪૫ જે પગલાં અગ્નિમાં જળ, તેને શણુ કાળ કેમ છે;
