નરસિંહ મહેતા. જુઠી જુઠાં મ ખાલીશ, જાણુ” તારી વાત; નીશા વશી રમી નાદાશી, આવ્યા છે. પ્રભાત. અંગચેહન તારે દીસે છે ધણાં, જોઇને વીમાસી ખેલે ચતુરસુજાણ; ઘેર આવ્યેારે શેન દીજે માન, નરસૈંયાચા સ્વામી સુખતુ'નિધાન, મારે. પદ્મ ૧૧ સુ × સમીરે સાંજના સેાડમાં સુતાં, નણદલીએ સાદ કીધારે; ઉધરેંટા જ હવું રિંતુ પ્રભાત પીઉ થયા થૈલે, પીતાંબર સેજે રહ્યું, માલટીને પટફૂલ સૂતેરે. ગયા; કયમ કદી વનજારે મહી વેચવા, દુરિજન લોકૅ ખેલ કથા. દીડે દાઢ ગળે, અસતીઆ બહુ બળે, તે અભિમાન શુ કરીએ; નરસંચાગે સ્વામી ભલે ળિયેા, ભવસાગર ઉતરીએરે. પદ્મ ૧૨ મુર ઢળતા ઢળતા હીંડીશ મારે, આલિંગન દીધા વિના યમસરેરે; આગે અમ ધર નહુલ જુઠી, ઉડીને દેખીતરેરે. સા સસરા માત પીતારૈ, જે મેલે તે સહીએરે; પૂર્વે ઍશું અનુભવ છેરે, તેા મૂકી કંયમ જઈએરે. એ રસ જાણે જવલ્લેારે જોગી, કે વળી મુનિવર જાણેરે; શુકસનકાદિક સ જાણે ઉગરતે રસ ઢળતે નારદ જાણે, જેને વ્રજનીરે નારી, એ તે, નરસૈંયે વેદ વખાણે. ધ્રુવે પધારે; આંટીને લીધે. પદ ૧૩૩. સુખે ભીની નાર; ભાં નંદદાર. ભાવશું, કૈસરભીના કહાનજી, ચન ભીનાં એમાં સુંદર કાને કહીએ, વનિતા ને શ્રીનાથ; પરખી પરખી ધરી તમને, માણુકડાં બેહુ હાથ. વેગે કુંજે પધારીયા, તા લચકે થઇઝગાળ; નરસૈંયાચા સ્વામી ભલે મળયે,રંગતા બહુ રાળ, ૫ ૧૪ સુરાગ મારૂ માથુંરે લટકે, મારૂ મન મેલુ રે ગાતર ભંગ કીધાં ગિરધારી, જેમરે માર્યો વેણુ વજાડી વહાલે મારે વનમાં, રગતણે મન મારૂ મેળીડેરે અટકવુ, પેલે પીતાંબર નરસૈંયાના સ્વામીની સંગે રમતાં, સવાધ્યા લટકે; અટકે; મારૂ મન કટકે; મારૂં મન. પટક; મારૂં મન. ચટકે;ાર મન.
