નખત્રીશી. ૩૧. ગેવાળાના શાના વાંક, લે ચરા તે આડે આંક ગામ જમાડે રૂડી પેર, ક્રિયે તરૂ' થેરે · ઘેર; ૨૩૮ કોઇના અંગમાં હાયે દુ:ખ, જમાડનારીશ તે શું કરે, ખેતર વાવવાને આપિયુ, તે પડતર રાખ કે બમણુ વાવ, પરચા પ્રમાણે મારૂ લાવ, ૨૪૭ લીધા હાથી ઘેાડા ઠામ,પતીજ જોઇને આપ્યાદામ; ળિયા થાય કે મોતે મરે, વેચનાર તેમાં શું કરે. ૨૪૧ રાખે ચાકર ઇચ્છા ધરી, રહ્યો કબૂલ કરી નેકરી; એસારી મેલે કે દે કામ, માસ થયે કે લે તે દામ. ૨૪૨ ગૃહસ્થતણે ઘેર આવ્યે પુત્ર, શાભાબુ બધું ધરત્ર; વધામણીએ એલજ ક@ા, પામ્યા દામ ને ન્યાલજથયા; ૨૪૩ રાજક ધ્રુવક તેને થાય છે, પાક્કુ લેવા કેણુ નય છે; વેવીશાળીએ વિવાહ કરે, વર રૂડે કન્યાને વરે. ૨૪૪ મેજ કરે કે ભૂખે મરે, વેવીશાળી તે શું કરે; આપ, ૨૪૬ બાપે મૃદ્ધી મૂકી ઘણી, થયા પુત્ર સરવેના ધણી ૨૪૫ રમ્યા જૂગટુ’ હાથ્થા સરવ, ધરબાર સહિત ખાયે દરવ; તેમાં શું કરે મને બાપ, સઁધુ કર્મકુંવર નાહાના પુત્ર મૂકે નિશાળ,ગુરુએ ભણાબ્યા આણી વ્હાલ; મંત્રીશ લક્ષણા કીધા ત્રણે,સગ થયા પછી ગુણુકાતણા. ૨૪૭ વિસરી વિધા આડે આંક, તેમાં ભાવનારને શેશ વાંક; એવાં કૈતિક લાખ કરેડ, કહુ તમ આગળ એન્ડ્રુ કરોડ, ૨૪૮ શું જાણું શા કામે ગયા, સચ્યા અય કેઅમથા રહ્યા; તે વાતને હું નહીં. જમાન, હું બેઠો રહુ મારે ઠાન, ૨૪૯ ઊંઘાડીને જાવા દેવું, તેટલા માટે કુંડળ લેf; રાખુ' બહાર તા પાછા ફરા,ખીજે દહાડે જાણો તે કા, ૨૫૦ મેં તે। મારા ધર્મ મૂકીએ, કુંડળને લોભે ચૂકી; તે કુંડળ કેમ આપ્યું જાય, ઘેર જાએ સમજીને રાય. ૨૫૧ તમે નહિ કર્યુ હોય કૂંડું કર્યું, આગળ જાતાં રહેશે ધર્યું; તરે સત્ય ને બૂડે પાપ, તેની વેદ પુરાણે છાપ. ૨૫૨ ઉપજ્યુ' શાને મન વહાલ, કુંડળ ઊપર આપી શાલ; સાબાશ કહ્યું તે ડી પેર, મહિપત આવ્યે પેાતાને ઘેર. ૨૫૩ સમજ્યે પેાતે પુરુષપુરાણ, બીજા કાને ન કહ્યુ' જાણું; રાજા પોપટ ત્રૌછ નાર, ચોથે એક જાણે પ્રતિહાર, ૨૫૪ કાઇકને ના લાગે ભૂખ; ચતુર હેય તે મનમાં ધરે. ૨૩૯ ગણવત કરને થાપિયું;
