શૃંગાર. ગરકલડે મારાં મન હરી લીધાં, હું તે લાલચમાં લપટાણી; નરસૈંયાચા સ્વામીની સંગે રમતાં, તે મેહનસંગમાં માણીરે. મને. યદ ૨૩ સુ. .. ભારૂં વૃંદાવન છે રૂડું, વૈકુંઠ નહિ આવું, નહી આવું દાજીના લાલ, નહીં ખાવુ. મારૂ-ટેકર એશીને રહેવું ને ટગટગ તેવું, નહી. ખાવુ નહી પીવુ રે, વૈકુ નહિ. પૈગાન મેકલો તે માકલે વેહેલું, હું આવીશ સાના પેહેલું રે. વૈકુંઠ નિહ. બ્રહ્મના લેક તા છે અતિ ફૂડા, વાસી વજ્રના રૂડારે. વૈકુંઠ નહિં. જે વિજે એ પાળીયા ટુતા, તેને તત્ક્ષણ મેલ્યા 'હાડીરે, વૈકુંઠ નહિ. નરસૈંયાચો સ્વામી અંતર નથી, તમે સાંબળાને સારંગપાણીરે, વૈકું નહિ. ૫૬ ૨૪ મુરાગ કેદાર, તુ મારે ચાંદલીએ ચેટવે, સારા મુરતમાં શામળિયા; ક્ષણું એક વહાલા અળગા ન થાઓ, પ્રાણુજિયન વર પાતળિયા. તુ મારે. ખડકીએ ને ત્યારે અડકીને કમા, ખારીએ જોઉં ત્યારે મેરે; શેરીએ જો’ત્યારે સનમુખ આવે,વડાલો અમૃતપે અતિ મીટરે. તુ’ મારે. જમતાં જોઉં ત્યારે ખેડે બેઠા, સુતા જે વૃંદાવનને મારગ જાતાં, આવીને ત્યારે સેજડીએરે; ખેલડીએરે. તુ મારે. પ્રીત કરે તેની કેડ ન મેલે, રસ આપે અતિ રસિયા; નરસૈંયાચો સ્વામી ભલે મળીયે, મારા હૃદય કમળમાં વસિયેરે. તું મારે. પદ્મ ૨૫ હું તને વા કુકડલારે, રખે ચક્ર વિટચે જેમ ગાવિંદ વિટયે સાહર સેહીએલેહુ નરસૈંયાચે સ્વામી ભલે વળગ્યા ખંભખભરે ચાંદલા ભ કરીશ વહાણુલ, મારા પ્રાણજીવન ઘેર આવ્યારે; પૂરવ જનમની પ્રીત જે દૂતી, પુરુષોત્તમ પધાારે ખુમખમરે. પેલા ભવના વાલમી, ચાદ ભુવનના સ્વામીરે; જનમ કારી કોટી તપ કીધાં, પૈયા ૫ પિ કરે, ત્યારે વિટ્ટેલ વર પારે. ખખ‘મરે. કોયલ મધૂરાસેરે; વાહુલું પ્રકારોરે, ખમખમરે, વેલીરે; હેલી રે ચાંદરણીએ, તરુવર લીયેા ગાવાલણોએ, ખમખમરે હું સાગવની લેહુર્ર, જેસી લેહેર મળીયા, ગોપાવર ગાવિંદરે. ખમખમરે. તુ ગરે; ૫૬ ૨૬ સુન્સંગ પીડા. પીડાને ન્યાળતી હૈ, જોતી હતા પીતાંબર પગલાં; ધ્ય નીશા સમેરે હે, ભરતી હું તા લડસડતી ઠગલાં.
