નખત્રીશી. ઉદરમાં અગ્નિ ભણ્યે, તે બળે જળ અત્ર; તેને એહુ પ્રગઢ કરે, તેથી બળે તન નશા જાળ નારી લહે, જાણે તે મ; તેથી દેહ મળી શકે, તેમાં શાના ધર્મ. એક શૂરાપણુ એહુમાં, ખીજો દેહમાં ક્રોધ; ત્રીજું કલક ઉતારવા, દે છે ડુ પ્રતિષેધ. નઠા રાજા મે હણ્યા, જાડી જો તુ મારિશ મુને, એમાં બળશે નાર; શેવેઝુવાર, પાક. અબળા બળતી હતી અેટલે, કાને વચન સુણ્ય’ તેટલે; ‘કલ’ક મારે માથે રહ્યું, અરે દૈવ આ તે શું અગ્નિમાંથી ઊભી થઈ, કોડીને વાણી સાંબળા સહુ નગરના લેાક, વચ્છરા સમે ક્રમ શી વાતે એ માને મૂઢ, પૂછો એ પાપોતે દાઝ, તે પ્રતીત દેખા ચિતમાં સહુકાએ પૂછ્યું પરધાન, ઉતારીએ માનવીનું ૩૪ ૧૩૭ ૫૮ દાહરા. આપ; વૈલાયન કહે સહુ સુણા, સાચી હાય જે સતી જાણું છું એહને, કે રાયના ખાપ. સાચુ હશે તે। ઊઠશે, સજીવન રાયજિ થાય; તે મન માને માહ, એ સતવાદી કેવાય. ઢાઢાં તેલ ઉનાં ક, ઊતાં શીતળ હોય; જળને થાનક થળ કરે, પાર ન પામે કાય બ્રહ્માંડ બધે ભાગે ઘડે, આપ છે અકળ સ્વરૂપ; પ્રતિત મુજને સાચી પડે, જો એ જીવે ભૂપ, ત્યાર વિના માનું નહીં, સાચા અક્ષર એક; જો રાજા થાય જીવતા, તે। માનુ મુજ વક. ૧૩૨ ૫૪. થયું, ૫૪૧ કહી; શાક. ૫૪૨ છે ઢ; મ્હેલી માત કેમ શૂળી ચઢે, એને મન કેમ અચરજ અડે. ૧૪૩ એની કેમ હાલાએ સાચુ* તેમાં સધળુ જોર, જા તે આજ; ચેર. ૫૪૪ માન; તુ કહે તે સરવે કરે એહ, તેા સાચી નારીની દે. ૧૪૫ પછે વાત માને નહિ તમેા, પચાળી કરશું અમેા; સાચાના પરમેશ્વર ખેલ, જૂઠાતણે વળી એહ યાતના પારજ લઉ, પછે શીએ તમને મેળ. ૫૪૬ ૫૪૭ ૧૪૮ ૫૪૮ ૧૫૦
