નદૃખત્રીશ. ચતુર હાય તે ચેતજો, એક ધડીતુ સુખ; પરનારીના ભાગથી, લક્ષ કોટિધા દુઃખ. પૂરનારી પાળીથકી, ભુડી જાણે એ; ક્ષ ક્ષણ કાયા કાપશે, સદૈવ દમશે દે. પર દીઠે દુઃખ છે, ખાયે ખેદે જીવ; પુરી કરી પ્રીત કરે, જાણા ઋષા શીવ. આ લોક અતિ દુ:ખ છે, પરલાકે બહુ પીડ; નારી નરકની ખાણુ છે, કોઢ લક્ષધા કીડ. પરનારી નિરખી નહીં, તે ત્યા સંસાર; જોગી જન તે તા ખરા, ઉતા તે ભવપાર. ચાપાઈ. ૩૫૩ ૬૧ ૬૩
૬૦૫ રાવણે દશમુખ કીધાં ત્યાજ, ખેાયુ. લંકાગઢનું રાજ; ઔધી ખાંપણુ લાગી ચદ્ર, સહસ્ર ભગ પામ્યા આપે છંદ્ર. ૬૦૬ થી કારવ સૌએ શમ્યા, સ્ત્રીથી પાંડવ વનમાં ભમ્યા; સ્ત્રીથી કીચક્ર હાડે હણ્યા, સ્ત્રીથી દુ:ખ પામ્યાં નર બા. ૬૦૭ સ્ત્રીસગથી થયા એ હાલ, શ્રી સંગથી આવેઅે કાળ; પરનારી તે જીવતા કાળ, માથે મૂકે અને તે જાડું પગે લાગીએ, મુકી માન દૂથી સ્ત્રી તે આદ્યશક્તિ કહેવાય, અર્થાત એ આળ ૬૦૮ ભાગિયે. છતી નવ જાય. ૬૦૯ શ્રી ખાણ રત્નાકરતણી, સ્ત્રી ખળવત અતીશે ધણી; સૃષ્ટિનું ભંડાણુ સ્ત્રીથી હાય, તેમાં માંડે હાય, નારી જીતી શકે ન કાય; રાય, તે ધાક ગુણ નીરગાખ તે વિક્રમ પરદુઃખભંજન કહેવાય. ૬૧૧ ભેજરાજ જેવા ભડ ભૂખ, સકળ સૃષ્ટિ સમાથી રૂપ; હું વિકર્ણ યુધિષ્ઠિર જોય, જનક સરખા જીવતિથી હાય. ૬૧૨ વ્યાસ વસિષ્ટ માર્કેડ મુની, લાગી વેદતણી ત્યાં ધ્રુની; અનમી અહંકારી જે સૂર, નારીથી પ્રગયા એ ર. ૧૩ જોગી ભાગી સિદ્ધ સુજાણુ, સૈાનાં વનિતા થકી વખાણુ; પડિંત ન્યાયી ડાહ્યા ભ્રૂણુા, તે સા તન છે તરુણીતણુા. ૧૧૪ નારી મોટી નરથીપણું, સરવે તેજ તે નારી તણું; શ્રી એ આરાસુરતણી, તેથુ' પ્રીત કીજે અતિ ઘણી, ૬૧૫ તે આગળ રહીએ કરોડ, જુગમાં કેરી નહિ જોડ; તેથી જશ જગમાં પામિયે, વેદના દુઃખ સરવે વાભિયે, ૬૧૬ સંદેહ ન રાખા કાય. ૬૧૦
