સામળ ભટ્ટ ચરચા જોઇને આવજે, ગામ ઠામ ધર જાગશો તો તે છવા, ઊંધે ખેશા કૈંટ. ચાપાઈ સુંદર રાયે મન માન્યું તે સાચ, માતી દમની સામૂ વાત; વડા વછરને સોંપ્યું રાજ, ચાણ્યેા ણ્ જેવા કાજ, ૧૭૧ વૈતાળ સાથે તેડયે. વીર, ચાણ્યેા ન ધરીને ધીર; : અનેક દિવસ હિંડતાં થયા, કેડ ધરી કુંકણુમાં દીઠું' નગર થયા આહ્લાદ, દી। શિવ હર્ષ્મેશ મહિપત પાતે મન, પ્રીતે કીધું છે પામ્યા માહાર પુજારા સાત, કર જોડીને પૂછી શિવશર્મા છે વિપ્રજ નામ, કાર્ને ભાઇ વસે કુછુ કહે પુજારી બ્રાહ્મણું ધૃણા, શિવશર્માની શી છે ઊઁચા નીચા તે વામણા, કાગેારા કાંઇ તેનું એધાણુજ હાય, તેહ વિના પ્રીઅે શુભ એવાણુ રાખ્યુ છે સાર, ઉમાદે જેને ઘેર જાઓ ડાભી પાળ નિશાળ, એઠો વિપ્ર ભાવે શીતળ છાયાને કારણે, વૃક્ષ દેહે નહિ ગયા. ૧૭૨ પ્રાસા; પૂજન. ૧૭૩ વાત; “મ, ૧૭૪ મા; દામણુા. ૧૭૫ કાય; નાર. ૧૭૬ ભાળ; આંબલીનું આરણે ૧૭૭ તમા. ૧૭૮ ભરી; રહ્યા. ૧૮૦ તેનું વચન છઘડામાં ધરી, લઘુલાધવી વિદ્યા કરી; રાજવી રઢિયાળુ’ રૂપ, શિવશમા ધેર આયેા ભૂપ, ૧૭૮ દડવત કરૂણાએ કા, ચરણામૃત લઇ મુખમાં ધ; વિદ્યા ભણવા આવ્યા અમે, કૃપા કરી રાખાજી ગોરાણી બાહેર નીસરી, જોઈ વિક્રમને ધ્રુછું આન કા મનમાં થયા, રીઝીને રાજા ત્યાં ઘેર વિદ્યાર્થી માહારે ધણા, સુખે રહે અહિંયાં શી મણા; ભાનુભાવ મારા જે મુખી, વિદ્યારથી થયે ત્યાં સુખી. ૧૯૧ કરે ગારાણી હિતર ધાં, આપે સાકરિયા રોકયા ચા; ઉદરતા જેવા હાય તન, એથી અકુશખૈમન, ૧૮૨ ખાસઠ પેહેલા નાના તન, ત્રેસઠમે વિક્રમ રાજન; રમે જમે ભણે મન મેઘ, રાત દિવસ તે ચરચા તૈય. ૧૮૩ એક દિવસ ગઈ છે મધરાત, સુતા માનવી જાતાજાત; સહુને છે ધારણ પ્રક્ષુ, જાગે રાજા વિક્રમ ભણું. ૧૮૪ ઊડી ઊમારે પચ'ડ, લિધે હાથમાં ઊંડણુ &; નિકળી બહાર શખી મન ધીર, તે તે દીવિક્રમ વીર્, ૧૮૫
