અંગદવિષ્ટિ. માડી; અગદ સામુ જે જુએ, અધિક દૃષ્ટિયે આડી; શેર નથી ખાધી 'હં, નથી જન્મ્યા કા શ્રી રામચંદ્ર પરતાપથી, એ શૂર પડાવે સાખતે; દાનવ સઘળા દેહવટ કરે, દરાધ સરખા દશ લાખને. કપ દશરથ તળુા કુળ દીપ, સુણે તે કહું એક સાચું; સુઝે મુજને સત્ય, ફિચિત માત્ર નહિં કાચું; અગદ તે દશક ધ, વિવાદ કરતે વઢિયા; જેરાળા મહાશ્વેક, પ્રાક્રમી પ્રાજે પડિયા; ૪૭ પ્રતાપે; હરિયા; ભરિયા; ગામને; શ્રી રામને. હશે અમ પડાવી બહાદૂ, ખાતરનીશે તેની ખરી; છત નગારાં દેને, અ'ગદ આવે ફાજે કી, ૩૩૬ કવિ-મહોકમ દીધો માર, અમને રાયે આપે; ન ગણે લેખા માંય, હાથ શ્રીરામ લખ ખેતેર હુન્નર, તા તે। હુંસજ વાડીમાં ફૂપ વિશાળ, ભૂપ સહુ તેમાં ખાકી બુમ પાડી ગયા, ગઢલકા ગુણુ ઉત્પાત કરીને આવિયા, શરણાંગત દંડવત કીધા દશવીશ, શૌશ નમાવ્યું નેહે; સુખનું સાગર સર્વ, દૈષત પામ્યા સહુ દેહે; શીશપર મૂક્યા . હાથ, વાર્તા પૂછી રઘુનાથે; રામ–વિષ્ઠિની કહો વાત, રીઝ થઇ રાવણ સાથે; સીતાને સહજે આપશે, કે કરવી રાઢ પડશે ઘણી; અંગદને એમ પૂછ્યુિ, કેઢિ બ્રહ્માંડ કેરા ધણી, ૩૩૮ અ-વાલીત કહે વાત, એનીમે કેમ કહેવાયે; નથી સમયે નરેદ્ર, અહંકારી એવા રાધે; દાસ ને ભેદ, કર્યા તે જુગતે ઝાઝા; જેમ પથ્થરપર નીર, માને નહિ રાવણ રા; કરગરી કહ્યું” મે’ કાટિધા, આંચ દેખાડી અતિ ઘણી; ઘેર પેર મેં પ્રીછા, ડગ્યા નહી લાધણી. ૩૩. એક કહીએ તે આઠ, ઠાઠમાં ખેલજ ખેાલે; તેલે; સામ ચાંપી; કહે વાનરને વનચર, આપ ખળ કરે ભણ્યા બાજન માંય, ચાર કશુ જેયા અનેક કળા ઉપદેશ, મન મેં જોયુ કાપી; લેઢા ઉપર લીહ મ, પટકૂળ ગાંઠ જેવી પડે; રાઢ વિના રાવણુરીઝે નહિ, માંગી સીતા તા નહિ જડે. ૪૦ ૩૩ણ
