૩૮ મેમાનંદ ભટ. રાગ જાન જટીલ જોગી ને ભસ્મભેગી, દીસતા અવધૂત; આજ્ઞાવિના અધિકાર ન જાવા, જો હાય પૃથ્વીના ભૂપ. ચન એવુ’ સાંભળીને, કાપીયા શિવરાય; ત્રિશૂલ મારી શિર વુિ, જઈ પડ્યું. ચં દ્રરથમાંય. આખા મનમાં ત્રાસ પામી, દેખીને દારુણુ કર્મ; માતાની પાસે કેહેવા ન ગઇ, નવ લઘે આગળ મર્મ, મહાદેવ મંદિરમાં ગયા, ઝાકમાં તે ઉભયા મન; નેત્ર ઉઘાડીને નિરખિયા, શિર કેરો ઢાંકયુ ન વસ્ત્ર પહેરીને થયાં બેઠાં, પૂછીયુ શિવરાય; શિવ કહે શિર હત્યા એ ખાલક તા બારણે મૂકયાં, કેમ આવ્યા દેરમાંય. છેદિયુ, પેલો પુરુષ જેવ; કરી, વતી મેં નવ તે તે મૂકી તેહ. એમ કેહેતાં ઉમયા પડ્યાં પૃથ્વી, એ શું કીધું શિવરાય; અંગથકી ઉત્પન્ન કણાં, બેઉ બલક તમારાં થાય. છવાડા એહ; એને અંગ; હમણાં તે મ્હારા પ્રાણુ કાઠું, કાં તા શિવ કહે શિર છેદીયુ, જઈ પાકુ' પર્યંત તે એક મુરતમાંહી ભરતક આણી, મેહુલે તે ભકલ્યા જઇ જેયા નહી, એક હસ્તી ઉનમત, ૪૪ આવિયા,શિવ નદીભૃંગીતે મસ્તક તે લાધ્યુ એકદંત ને મહા મસ્તક લઈને મહાદેવે મસ્તક સ્ટેડીયુ, વરદાન દીવું હાય. મ્હારે હાથે દુઃ ખજ પામ્યા, મુજ પેહેલા પૂજાય; શુભ કામે સમરણ કરે, તેનૂ સિદ્ધ કારજ થાય. વલણ. વરદાન એવુ આપાયુ, શિવે તેણે “મરે; પેહેલી પૂજા કરી પેતે, ગજવદન રિંતુ’ નામરે, કડવું ૭ મું -રાગ મા પર્વતશૃંગ, વન; દીઠે વિદાસ્સું તન, ભયા કેરી પાસ; ઉમિયા આવ્યાં તે 'દીર ખાહાર,નવ દીફી તે આખાકુમાર; મિઠાની કાંઠડી હતી જ્યાંહે, કન્યા નાશી પેઢી સાંઢુ ઉમિયાને ક્રૂધ ચડયા અપાર, આખાને શાપ દીધો તેણી વાર; ત્યારપૂડે તે શું થાય, તેની કથાય. .
