જોઇ જેતાવાવ, નવલખા ન્યાળા નહિ;
રામાપોળનું રાજ, પ્રાપતમાં હોય પામીએં.
ઢેબર ને ઢોરે, ટીંબે મન ટક્યું નહિ;
કાનમેરાની કોરે, આવી મન આંટા દિયે.
બેઠલ બગાધાર, મનામણાં જાણે આવશે,
દેશવટો ધરાર દીધો, શિયે જેઠવે
જાળેરાની જોક, આતમ અંઘોળ્યું નહિ;
સ્રગાપુરીનો સંતોક, પાછું મન પામે નહિ.
વીસળપરને વાસ, મેડિયું બબે મંડાવિયેં,
નતનું ગંગાજળ નાત, આભપરા આંખ્યુંઆગળે.
વીશળપરના વાણિયા, એક સંદેશો સુણ્યે;
સોનલ આંઈથી નીકળે, તો ઝાઝા જુહાર ભણ્યે.
તન ઊભું ટૂંકડે, મિયાણીએ મન માને નહિ
ઘેર્યું લૈ ગાંધવીએ, લટક્યું લાંબા ઉપરે.
મિયાંણીની મોર્યે, હાકલ્યું મન હાલે નહીં;
કરંડ કોયલાને, લટક્યું લાંબા ઉપરે.
હાબા ડુંગર હેઠ, હલામણ હિંચોળ્યો નહિ,
આવતો ઊંડળ લેત, જતને કરીને જેઠને
✼
ઉપરના ઉદ્ગારોમાં જેતાવાવ, નવલખા મહેલો, ઢેબર નદી, કાનમેરો ડુંગરો, જાળેરા ગામ, વીસાવાડું, ટૂકડું, ગાંધવી, લાંબુ ને મિંયાણી નામે ગામો, અને છેવટે સિંધનો ડુંગર હાબો, એ સર્વ વિયોગી વાર્તાનાયકનાં પ્રયાણ પર પરનાં સાચાં વિરામસ્થાનો અદ્યાપિ મોજુદ છે. દરેક સ્થળે વિયોગનું વેદના–પગેરું પડ્યું છે.
✼
