તાળું ઉડાવી દઉં છું. પિછાને છે મને ! હું મેરિયો સીમોન પિયોનેતી ! પ્રભુ કે શયતાન બેમાંના એકેયનો મને ડર નથી તો તું બાપડો સાંયડો શું કરાવવાનો હતો ! ખોલી નાખ ખિડકી.”
એક ઘડી પણ રાહ જોયા વિના એ ધસ્યો. ખભા નમાવીને હડસેલો દીધો. કડડભૂસ એ લાકડાનું કમાડ જુદું પડી ગયું. ઓરડાની વચ્ચોવચ એક મેજ ફરતાં ત્રણ માનવો હેબતાઈને ઊભાં થઈ ગયાં: એક પાઓલો નેગ્રી, બોજો સાંઈમૌલા અને ત્રીજી એ અજાણી ઓરત.
સાક્ષાત્ કાળમૂર્તિ-શૉ મેરિયો થોડી પલ સુધી એ દ્વારમાં ઊભો ઊભો આ ત્રણેય સામે કરડી નજર ઠેરવી રહ્યો. ત્રણેયની આંખો બાજુમાં ફરી ગઈ. મેરિયોના પંજા ડ્રીલિંગા બંદૂકથી ત્રણેય થરથરી ઊઠ્યાં.
“ઓ…મ !” મેરિયોએ હળવે રહીને ઉચ્ચાર્યું : “આંહીં પણ આવી પહોંચ્યા છો કે તમે ? ફિકર નહિ, માફિયા. કેમેરા, કે મેનો નીરા - તમો ત્રણેય શક્તિઓ ભલે એકસામટી આવી જજો. આંહીં – આ મારા પિતાની ગોદ જેવા આલ્પ્સ પહાડની અંદર તો હું તમને ત્રણેયને પૂરો પડીશ. ફિકર નહિ.”
“અને તું. બચ્ચા નેગ્રી !” કહીને એણે પડોશી તરફ બંદૂક તાકી : “તારો જાન તને વહાલો હોય તો મને છંછેડવો રહેવા દેજે, મને પડ્યો રહેવા દેજે. અને તું ઓ પરદેશી ઓરત ! તું જો ફરીને આંહીં નજરે પડીશ, તો તનેય હું ફૂંકી દઈશ – તમારી તમામની સામે વેર વસૂલ કરવાના કસમ લઈશ હું. અને તું કાળમુખા –” મેરિયો ગૌરવર્ણા ધર્મગુરુ તરફ ફર્યો : “તને તો હું સૌથી પહેલો ઉપાડી લઈશ. તું તો આમાંના તમામ કરતાં ઊતરેલ છે. તારી શયતાનિયતનો જોટો નથી. તું બાપલા ! જાતે જોખમ ઉઠાવી શકતો નથી બીજાઓને તારી નાપાક બાજીનાં સોગઠાં બનાવી રહેલ છો. આમ જો ! દેવીના કસમ - હું તારી બાજી રમી કાઢીશ, પણ હું ખાનદાનીની રીતે ખેલું છું - તને હું ચેતાવી દઉં છું - ને એ ચેતવણી ઉપર કુટિલ ખૂની કાળા પંજાથી નહિ પણ મર્દની બે-જોટાળી બંદૂકથી મારા સહીસિક્કા મૂકું છું !” એમ કહીને એણે ડ્રીલિંગાનો ઘોડો દબાવ્યો. તેઓના તરફ બીજી નિગાહ પણ નાખ્યા વગર મેરિયો વળી નીકળ્યો. લૅરખડો, દિલાવર અને દોસ્તો માટે મરી પડતો મહોબ્બત-ભૂખ્યો મેરિયો તે દિવસથી ઓછાબોલો અને ઉદાસ બની ગયો પોતાની ઓરત સાથે પણ એ ઝાઝું બોલતો નથી. એની પાસે પણ કોઈ ઢૂકતું નથી. એના દિવસો સદાના દોસ્તો સમા ડુંગરાઓમાં ગુજરવા લાગ્યા. પહાડોની ભવ્ય ચુપકીદીમાં એને પોતાનો આખરી વિશ્રામ અને છેલ્લી ઘડીનો આશરો ભાસી રહ્યો છે.
એ મૌનની સમાપ્તિ પણ ઓચિંતી આવી. વાંકડિયા વાળવાળી એની સીમોનેટા, એની વહાલી બાલપુત્રી એકાએક બીમાર પડી. રઘવાયો મેરિયો ગામના એક સ્થાનિક ડૉક્ટરની પાસે દોડ્યો. “દાક્તર, મારી દીકરી મરી રહેલ છે, ચાલો.” દાક્તરે ઘરની અંદરથી જવાબ કહાવ્યો કે “નહિ આવી શકું.” સાંઈએ ફરમાવેલો બહિષ્કાર !
મેરિયો ઘેર દોડ્યો, બીમાર પુત્રીને શાલમાં લપેટી, હાથમાં ઉપાડી એ પહાડી કેડીએ રાતોરાત આઠ ગાઉ પરના કસ્બા તરફ ચાલી નીકળ્યો. એની પછવાડે ઓરત અને દીકરો ચાલ્યાં. ત્યાંની ઇસ્પિતાલમાં મોડી રાતે બાળકને દાખલ કરવામાં આવ્યું. ઓરતને અને પુત્રને પડખેની હૉટેલમાં ઓરડી લઈ રાખ્યાં.
