“હું તો આંહીં પડી પડી માતા મેડોનાને બંદગી કરું છું કે મારો ધણી બચી છૂટે. પણ –” બિછાને પડી પડી એ બોલી ઊઠી, “પણ એને જો તમે મળો તો મારો આટલો સંદેશો આપજો, કે આ બે આંખે એને – એ મારા સાવજને – મારે પકડાયેલો, જંજીરે પકડાયેલો અને ગામની બજારમાં બૂરે હાલે એક ગુનેગારની માફક ઢસરડાતો જોવો પડે તે કરતાં તે - ઓહ ! ઓ મા ! કહેતાં મારી જીભ કપાય છે - પણ તે કરતાં તો એને…”
“હું સમજ્યો, બરાબર સમજ્યો, બેટીના !” મારો મિત્ર બોલી ઊઠ્યો, “અસલી રોમન બચ્યો. છેલ્લી ઘડીએ શત્રુને હાથ સોંપાવા કરતાં પોતાની સમશેર પર સૂઈ જતો, એ જ તારું કહેવું છે ને ?”
બેટીનાએ માથું હલાવ્યું. એ બોલી : “આજ સુધી એક વીરની રીતે એ જીવ્યો છે; અને એ મરે પણ વીરની રીતે, એવી મારી મનોવાંછના છે. પણ કહેજો એને, કે ભલો થઈને સિપાહીઓને ન મારે. એ બાપડા તો પોતાની ફરજ બજાવી રહ્યા છે.”
મર્દની ઓરતના મુખનો આવો પાક સંદેશો લઈને અમે ચાલી નીકળ્યા. ગામમાં અનેકના છાકા છૂટી ગયા હતા. અનેક પાપાત્માઓ અંતરમાં સમજતા હતા કે બહારવટિયાએ કોને કોને ઠાર કરવા તેની એક ટીપ કરી છે. અનેક પોતાના અપરાધી અંતઃકરણમાં પામી ગયા હતા કે વહેલો મોડો પોતાનો વારો આવવાનો છે. કેડા ઉજ્જડ થયા હતા, લશ્કરી થાણાં ઠેરઠેર બેસી ગયાં હતાં. બહારવટિયાની શોધ ગાળેગાળે અને ટૂકેટૂકે ચાલુ થઈ હતી.
[5]
પોલીસ અફસર આગળ કહે છે :
બ્યાન્કો ગામથી અમે પહાડ તરફ ચડવા લાગ્યા. રસ્તે મેરિયોનું ગામડું આવ્યું. ત્યાં એક બાંઠિયા દાઢીવાળા ભરવાડને વીંટળાઈને પોલીસની ટુકડી ઊભી હતી. ભરવાડ તેની અણઘડ બોલીમાં વારેવારે બબડતો હતો કે, “હા, હું કહું છું ભાઈસા’બ, કે મેં મેરિયોને જોયો છે. કાલ સાંજે રૂંઝ્ય વેળાએ મારે કૂબે એ આવેલો. મારી પાસે દૂધ અને રોટલો માગેલો. મારે આપવાં પડ્યાં, શું કરું, બાપા ? એના હાથમાં કાળા કોપની બંદૂક હતી – ઈ કાંઈ મારી કાકી થોડી થાતી’તી ? હા, ખાઈ કરીને એણે મને કહ્યું – અરે કહ્યું શું, હાકેમની રીતે હુકમ જ કર્યો – કે મારી બાયડીને આ સંદેશો પોગાડ, એને જઈને કહે કે હું મેરિયો આ સંસારમાં સૌથી વધુ દુખિયારો થઈ ગયો. કારણ કે, અરે અસ્ત્રી ! મેં તુંને દુઃખી કરી, પણ હું લાચાર. મને સૌએ મળીને ગાંડો કરી મૂક્યો. પણ તું હવે મને માફ કરજે. મારા અપરાધ સામું જોઈશ મા. આવું આવું કહી આવવાનું મને મેરિયોએ કીધું’તું.’
“ને તારે પાછો જવાબ પણ લાવવાનો હતો ને ?” પોલીસ અમલદારે પૂછ્યું : “તારા કૂબામાં જ એ રાત રહેલો, ખરું કે ?”
“ના બાપા. મને તો સંદેશો ભળાવીને એ હાલ્યો ગયો. સાચી વાત કે કાલે રાતે મને જવાબ લઈને આવવાની બોલી છે.”
“ક્યાં આવવાની ?”
“મારે કૂબે, રાતે દસને ડંકે. અને મારે એની હકીકતવાળાં છાપાં પણ આણવાનાં છે.”
“આ ભરવાડને અહીંથી જવા દેવાનો નથી.” એવો હુકમ આપીને વળતે દિવસે
