"જક્ષણી માતા ! ખમા કરો ! સેવકના ઉપર મહેર કરો."
મેં કહ્યું: “ પણ હું જક્ષણી કે દા'ડાની ? "
“ હંમેશ નીકળતો પણ ધર બહારથી બંધ; આજ જ તાળું નથી એટલે દરશન કરવા આવ્યેા છું. મારા મનના મનોરથ એક વાર પાર પાડો. તમે કહેસો એ માનતા માનીશ."
“ ભાઈ, તને કોઈકે ભરમાવ્યો છે. હું જક્ષણી નથી," કહી મેં કમાડ બંધ કરવા માંડ્યું. તે અંદર આવવા લાગ્યો અને કહે: “ માતા, આજ દિવસ સુધી તમને ખાવાનું મોકલ્યું તે સામું તો જુઓ ! ” હું ચીડાઇ ગઈ. "વળી તું ખાવાનું મોકલનાર કોણ? જાય છે કે નહિં કે આ ધોકણું લગાવું !" અને અંદરથી મોતી ઘુરકી. મેં લગાવ્યું જ હોત, પણ તેની દીન મુદ્રા જોઇ પાછું મૂક્યું. તે વળી બક્યો “ માતાજી, મારા નસીમમાં બૈરી છે. મારે નવી નથી જોઈતી. તે ઝટ મોટી થાય એટલું કરો. " હવે મારા ગુસ્સાનો પાર ન રહ્યો. મેં હાથમાં ધેાકણું લીધું, “ હરામખોર ” કહી મારવા જતી હતી ત્યાં "ચંડી, કોપ ન કરો" કહી મને અટકાવી, પેલાને આંગળીની નિશાનીથી રવાના કરી, એ અંદર પેઠા. મને કરી કહ્યું: “ ચંડી, પ્રસન્ન થાઓ !"
