મુકુન્દરાય માત્ર ડક લંબાવી, ફ્રાઈ એ બહાર કૌતુકનો નજર નાખી અને કાઈ એ વૈખરીથી “શું છે? શું છે? કાનું કામ છે” એમ પૂછ્યું પેલા ઠાકરડાએ ફરી નામ દીધું. જાણે તે પ્રશ્ન પૂરા સમજવાને વિદ્યાર્થી મહેતાજીને પ્રશ્ના જવાબ આપતા પહેલાં ખેલે છે તેમ, “કાણુ રચનાથ કે ? ” એમ એ ત્રણ વાર એલી એક કહ્યું: “રધનાચ તે એ છે. રખનાથ જોશી, પણે જોશી ફળીઆમાં રહે છે; અને રધનાથ ભટ, આ ખાંચામાં, પહેલું ખડીબંધ ધર. 19 રલનાય’ નામ બે ત્રણ વાર ખેલાતાં એ ઘરમાંથી એક બાવીસેક વરસની વિધવાએ કું બહાર કાઢયું. ઠાકડાના હાથમાં તાર જોઇ તેણે ઘર તરફ માં કરી કહ્યુંઃ ખાપુ, જુએ જોઇએ, ભાઈના તાર આવ્યું લાગે છે. ” ખાઈ એ થીંગડાંવાળું પણ ચેમ્મુ અમેટિયું પહેર્યું હતું. તેનું માં ચિંતાવાળું દેખાતું હતું, અને માથાના વાળ આજે જ કઢાવેલા હતા. છતાં તેના અંગેઅંગમાં સ્મ્રુતિ અને તંદુરસ્તી દેખાતાં હતાં અને પોતાની સ્થિતિ ઉપરના પ્રભુત્વથી અને અજ્ઞાત કૃતકૃત્યતાના સંતેષથી જે સ્વસ્થતા આવે છે તે તેનામાં હતી..
ઘરમાંથી, પહેરેલી ધાબળીએ, પાઠની ભગવદ્ગીતાના ગુઢકા એમ ને એમ હાથમાં રાખી, તેના પિતા બહાર આવ્યા, અને ઠાકરડા પાસેથી તાર નીચે નખાવી લીધેા. ખાપ દીકરી ઘરમાં ગયાં. તારવાળે તેમને ઉદ્વેગ ૌ શીખની આશા છેડી ચાલતા થયા. રધનાથ ભદ્ર ધોતિયું પહેરી, માથે સફેદ પાલડી નાખી, ખુલ્લે ખભે એક ધાળું ખેસિયું નાખી, હાથમાં લાકડી લઈ બજાર તરફ ચાલ્યા. ધ્રૂજતા હાથ અને અસ્થિર પગ જોઇ ગંગાએ કહ્યું: “ આપુ ! એમાં ચિન્તા ન કરો. ભાઈ તે
53
