પછી જ સવારનાં શારીરિક નિત્યકર્મો કરવાનો આ મિત્રોમાં રિવાજ હતો અને આવી ટેવો પોતાની વૈયક્તિક વિશિષ્ટતા તરીકે તે જાળવી રાખતા હતા અને વધારતા જતા હતા. ધીમે ધીમે ચા પી, સિગારેટ પીતાપીતા,—મુકુન્દ કોઈ વાર બીજાની આપેલી સિગારેટ પીતો પણ આજે તેના પિતાના માનમાં તેણે લેવા ના પાડી હતી—ત્રણે જણ બહાર ગયા.
ગંગાનું કહેવું અક્ષરશઃ ખરું પડયું. મુકુન્દ અને તેના મિત્રો આવીને નાહી રહ્યા ત્યારે જમવાનું તૈયાર થઇ ગયું હતું. વૃદ્ધ રઘનાથ, જુવાનો સંકોચ ન પામે માટે, પોતે પાછળથી જમવાની ઇચ્છા બતાવી અધૂરી રહેલી માળા પૂરી કરવા બેઠા. ગંગાએ પાટલા અને લોટા ભરીને તૈયાર મૂકયા હતા ત્યાં ત્રણેય કૉલેજિયનો બેઠા. મુકુન્દે કહ્યું: “ ગંગા, લે પીરસ. ”
ગંગા શીરો પૂરી અને દાળ પીરસેલી થાળીઓ બહાર લાવી એ જોઇને જ મુકુન્દના પિત્તો ગયેા. તે બોલી ઊઠ્યો : "શીરો કેમ કર્યો છે?"
ગંગાએ ધીરજથી જવાબ આપ્યો “ ભાઇ, બીજું કરવાનો વખત જ નહોતો." મુકુન્દે જ એક વાર કહેલું કે શીરો તેને બહુ ભાવે છે પણ ગંગા કુદરતી રીતે જ કળી ગઈ કે એ જવાબથી ભાઈની સ્થિતિ ખરાબ થશે, એટલે તે ગમ ખાઈ ગઈ. પણ મુકુન્દ એમ શાન્ત થાય તેમ નહોતો. “ એનો એ જવાબ ન આપ. પૂરણપોળી કરવી હતી.”
"ભાઈ, દાળમાં હવેજ નાખી દીધો હતો. ફરી દાળ મૂકું તેા ઘણી વાર થઈ જાય. "
“ અને શાક તો બિલકુલ કર્યું જ નથી ?"
