એક પ્રશ્ન હાથમાંથી મેં ખાટલી લઈ લીધી હતી અને પછી તમને ખાંતે મેં ઈટલીના ચિત્રકારના દાખલા આપીને આ વાત સમજાવી હતી. એ વખતે પછી તે કર્ણના દાખલે આપ્યા હતા, મહેનઃ કાંઈ નહિ. આમાં પંચ નીમે. ખાને મેલાવે. આ કહું તે ખરું. મા, એ બા, આમ આવે. મા આવ્યાં. ખા કેમ હીરા, શું છે ? હું: બા, આપણા ઘરમાં હેન : ના, એમ નહિ ચાલે. તમે તે વકીલાત કરીને આડું અવળું પૂછે અને આ તે બિચારાં ભેળાં છે, હું જ પૂછું છું. આ, આપણા ઘરમાં ડાઘલા નાકર હતા અને તેને આપણે કાઢી મૂકયા એ યાદ છે ? મા હા; મૂચ્યા તદ્દન એવ. એક વાર સળગતા સ્પિરિટમાં પાછા સ્પિરિટ નાખતા હતા. હું પાસે બેઠી હતી તે તેની પાસેથી મેં તે ખાટલી જ લઈ લીધી. ડીક થયું, ગયા, નહિ તે કાંઈનું કાંઈ નુકસાન કરત, હું: વળી આ જુએ. આ તે બેની લડવાડમાં ત્રીજો ખાઈ જાય. હું અને હીરાને એ જ તકરાર ચાલે છે. હું કહું છું મેં ડાથલાના હાથમાંથી આટલી લીધી અને હીરા કહે છે મેં લીધી. અને તમને પૂછવા ખેલાવ્યાં તે તમે વળી જુદું જ કહી છે. હીરા : કાંઈ નહિ, ખા ! એ ભાઈ આપણને નહિ પહોંચવા ૐ, નાનાંભાભીને ખેલા. એ કહેશે એટલે સાચું માનશે.
ભાભી, આ ભાભી !
