ઘડી પણ લખ્યા વિના બેસતો નથી. અસહકારની ભરતીમાં તમે બધા ફાઇલોમાં ′ નવજીવન’ સંતાડી વાંચતા હતા પણ મેં કદી લખતાં લખતાં માથું પણું ઊંચું કર્યું છે ? પછી શું સરકાર એટલી પણ કદર ન કરે ?
વળી શું પૂછ્યું ? ‘ એટલી એકનિષ્ઠા કામમાં શી રીતે આવી ' એમ ? તમારે જાણવું છે? એટલી ધીરજ છે ? ભલે સાંભળો.
પાંતરીસ વરસની વયે હું વિધુર થયો. તે વખતે મારા કુટુંબમાં મારી ઘરડી મા અને બાળક છોટુ બે જ હતાં.
નાતજાતમાં હું સારો આબરૂદાર પ્રતિષ્ઠાવાળો છું, તે વખતે તો હતો. અનેક માણસો મારા ધવાયલા હ્રદયને મલમ લગાડવા આવ્યા. આપણા ‘સૃજનજૂના ’ સંસારમાં દિલાસાના આચાર વિચાર વગેરે સર્વ રૂઢિસિદ્ધ છે, “ અરરર! આઠ દિવસમાં તો શરીર કેવું થઇ ગયું ! ” “ તમે હવે ચિંંતા કરવી છોડી દો. તમારી નાતમાં કન્યાની છત કેવી ? ” “ તમે ગભરાશો નહિ, કાલે સવારે છોટુને નવી મા આવશે અને ઘરનું કામ ઉપાડી લેશે !" વગેરે અનેક પ્રકારનાં સાંત્વનો આપવા માંડ્યાં.
શું કહ્યું ? વચમાં કેમ બોલ્યા? 'તે આ વાતને મારી ઑફિસની સફળતા સાથે શે। સંબંધ છે’ એમ ? તમે નવા જમાનાના છો, કપડાં, વાળ, જોડા, મૂછો બધું નવી ફેશન પ્રમાણે રાખો છો અને એટલી ખબર નથી કે દરેક માણસની કારકિર્દીની સફળતા તેની પત્ની ઉપર આધાર રાખે છે? હું પણ એજ બતાવવા માગું છું કે મારી સફળતા મારી સ્ત્રીને આભારી છે. બસ હવે વચમાં ન બોલશો.
હું શું કહેતો હતો? હાં ! તમને એમ લાગતું હશે કે મેં
