સંભળાતું. જે ગીત તમે હજી પણ કોણ જાણે સ્ત્રીભાવથી કે પુરુષભાવથી કે બન્નેના મિશ્રભાવથી એકતાન થઈ ગાઓ છો. તેનો છેલ્લા પ્રાસ, બૈરાં કૂટતી વખતે સ્વર લંબાવીને ‘હાય હાય’ કરતાં હોય એવો મને ભાસતો. અહીં પણ મને સુખ નહોતું, તેમાં વળી પાડોશના પુરુષો મારા સાંભળતાં અને કોઇ
વાર તો મને સંબોધીને મારી ધન્યતાનું વિવેચન કરતા. જે વસ્તુની તમને ઊંડી જુગુપ્સા હોય તે જ વસ્તુને માટે કોઇ અભિનંદન આપે અને તે વસ્તુ કેવી રીતે તમને અપખે પડી તે તમે બીજાને સમજાવી પણ ન શકો, તેથી વધારે વસમી અવસ્થા બીજી કોઇ હોઇ શકે ?
હજી મારું ઉષ:પાદવંદન ચાલતું જ હતું. મને તેના રસ્તા જડતા નહોતા. ક્યાંક હું તેને ટેવાઈ જઈશ એવી મને બીક લાગતી હતી. એટલામાં વધારે આધાતકારક બનાવ બન્યો. અમારી પહેલી લગ્નતિથિ-માસિક, આવી. તે દિવસે સતી હમેશ કરતાં વહેલી ઊઠી હતી એમ મેં પાદવંદન વિધિથી જાણ્યું હતું. મારા હમેશના વખતે ઊઠી હું બહાર જઇ પાછો આવ્યો અને જોઉં તો ઘરમાં કાંઈ નવો જ સમારંભ! મેં ધાર્યું કે સત્યનારાયણની કથા કે એવું કાંઇ કરવાનું હશે. પણ હું પગ ધોતો હતો ત્યાં સતી આવી, ઘણે દીન ભાવે કહેવા લાગી: "પ્રભુ !"— દિવસના માહાત્મ્યથી હું ‘સ્વામીનાથ,’ ‘પ્રાણનાથ' મટી ‘પ્રભુ' થયો હતો. "એ લાભ આજે મને આપો. એટલો અનુગ્રહ કરો." થોડી વાર તો સમજ્યો નહિ પછી મને ખ્યાલ આવ્યો કે મારે માથે આજેશા શા વીતક વીતવાના હતા. પણ અનુગ્રહ ન કરું તે વિકલ્પે શો આગ્રહ થવાનો હતો તે હું સારી રીતે જાણતો હતો. હું બોલ્યા વિના
