દ્વિરેફની વાતા સંભળાતું. જે ગીત તમે હજી પણ ક્રાણુ જાણે સ્ત્રીભાવથી કે પુરુષભાવથી કે બન્નેના મિશ્રભાવથી એકતાન થઈ ગાઓ છે. તેને છેલ્લા પ્રાસ, એર ફૂટતી વખતે સ્વર લખાવીને ‘ હાય હાય’ કરતાં હોય એવે મને ભાસતા. અહીં પણ મને સુખ નહેાતું, તેમાં વળી પાડેાશના પુરુષો મારા સાંભળતાં અને ક્રાઇ વાર તા મને સમાધીને મારી ધન્યતાનું વિવચન કરતા. જે વસ્તુની તમને ઊંડી જુગુપ્સા હોય તે જ વસ્તુને માટે કાષ્ઠ અભિનંદન આપે અને તે વસ્તુ કેવી રીતે તમને અપખે પડી તે તમે બીજાને સમજાવી પણ ન શકા, તેથી વધારે વસમી અવસ્થા ઓ કા હોઇ શકે ? હજી મારું ઉષપાવૈદન ચાલતું જ હતું. મને તેના રસ્તા જડતા નહોતા. ક્યાંક હું તેને ટેવાઈ જઈશ એવી મને ક લાગતી હતી. એટલામાં વધારે આધાતકારક બનાવ બન્યું. અમારી પહેલી લતિથિ-માસિક, આવી. તે દિવસે સતી હમેશ કરતાં વહેલી ઊઠી હતી એમ મેં પાદવંદન વિધિથી તણું હતું. મારા હમેશના વખતે ઊઠી હું બહાર જઇ પાછા આવ્યા અને એવું તે! ઘરમાં કાંઈ નવે જ સમારંભ! મેં ધાર્યું કે સત્યનારાયણની કથા કે એવું કાંઇ કરવાનું દશે. પણ હું પગ ધોતા હતા ત્યાં મતી આવી, ણે દીન ભાવે કહેવા લાગી: ‘‘પ્રભુ !— વિમના માહાત્મ્યથી હું ‘ સ્વામીનાથ,’ ‘ પ્રાણુનાથ ' મટી ‘ પ્રભુ ' થયા હતા. “ એ લાભ આજે મને આપે. એટલા અનુગ્ર કા. ” થાડી વાર તા સમન્ચે નહિ પછી મને ખ્યાલ આવ્યો કે મારે માથે આજેશા શા વીતક વીતવાના હતા. પણ અનુગ્રહ ન કર્યું તે વિકલ્પેશે આમાં થવાના હતા તે હું સારી રીતે જાણતા હતા. હું ખેલ્યા વિના પ
'
