“બહેન,આવી છે તો પાડી!” કહેતાં જીવીથી જરાક મલકાઈ જવાયું.
હું ઊભી થઈને ક્બાટમાંથી પૈસા લેવા જતી હતી, તે જીવી સમજી જઈને બોલી : “મારા સમ બહેન ! તમારે પરતાપે તો અહીં હું ઠરીને રહી છું. અને આ તો શી વિસાત છે, પણ તમ જેવાં મારે ઘેર આવ્યાં હો ના, તો હું તો તમારા દૂધે પગ ધોઉં ! મેં તો ચાર ચાર ભેંશનાં વલોણાં કર્યાં છે, ને મહેમામોને હોંશે હોંશે દૂધ ને ઘી પીરસ્યાં છે.”
મેં પૂછ્યું : “તે અલી તારું ગામ કયું ?”
“આ નહિ રહ્યું જીવાપર ? અહીંથી આઠ ગાઉ થાય.”
“તે ત્યારે ત્યાંથી ઢોરબોર બધું ફેરવી નાંખ્યું ?”
“ના બહેન, ત્યાં બધું ય છે. ચાર ભેંશું છે, ચાર બળદ છે.”
“ત્યારે એ બધાંનું કોણ કરે છે ?”
“કાં, દીકરાની વવું છે ને ! ચાર દીકરા છે, એની વવું છે, એકની હમણાં આવશે, એ દીકરિયું છે, તેમાં એક તો આણું વળાવવા જેવડી છે. મારો પટેલે બેઠો છે!”
મને વાતમાં વધારે રસ પડ્યો. મે કહ્યું, જીવી, આજ તો વહેલી આવી છે તો બેસ, અમે કરેલી બળી ચાખતી જા. નોકરને બળી કરવાની સૂચના આપી ને પાછી આવી હું ફરી કોચ પર બેઠી, ટીપાઈ જીવી આડી આવતી હતી. તે એક બાજુ મૂકી તેની સાથે વાત શરૂ કરી.
“લે જીવી, નીરાંતે બેસ. વાત કર. મને કહે, એવું ઘર મૂકીને અહીં કેમ આવી ?”
“કંઈ નહિ બહેન, વળી અહીં આવી, બીજું શું ?”
“કેમ, છોકરાની વહુઓ સાથે ન બન્યું, કે દીકરીઓને પરણાવવામાં કાંઈ તકરાર થઈ, થયું શું? કહે. ”
“અરે બહેન ! હું તો વવુંઓને હથેળીમાં રાખું એવી છું. મારે
