દીકરીઓ ને વહુવારુમાં જરાય વહેરોવંચો નહિ. બધાંયને સાથે લૂગડાં લઉં.!”
મેં કહ્યું : “ડાહી થઈને કહે છે, પણ જરૂર વહુઓ સાથે નહિ બન્યું હોય. એવી જબરી છે, કે બધું ધાર્યું કર, તે ધાર્યું કરવા જતાં નહિ બન્યું હોય.”
ફરી જીવીએ કહ્યું : “ના બહેન સાચું કહું છું.”
એટલામાં બળી તૈયાર થઈને આવી. ટેબલ ઉપર મૂકી. જીવી કહે : “બહેન, ઊની ઊની ચાખી જુઓ. ગોળ લઈ ને ખાઓ. ગોળ સાથે સારી લાગે.” પણ મને તોફાન સૂઝ્યું તે કહ્યું : “ના, એ તો તારી વાત કહે તો જ ખાઉં, નહિ તો ભલે ટાઢી થઈ જાય; એમ ને એમ પડી રહેશે, હાથ અડાડે એ બીજાં !”
જીવી જરા હસી. “બહેન તમે ય તે.” પછી ધીમે રહીને છોકરીને “જા બેટા, લોટો લઈને ઘેર જા, ભેશું આવવા વેળા થશે. જા, હું હમણાં આવી હોં.” કહીને તેને ઘેર મોકલી. મેં કહ્યું : “ભલે ને બેઠી.” જીવી કહે : “ના, મોટાંની વાતુંમાં છોકરાંને બેસાડવા સારાં નહિ. જા બેટા.” મેં તાજી બળી પાંચ છ ચોસલાં છોકરીના હાથમાં માય તેટલાં આપ્યાં, ને લોટામાં ગોળનું દડબું નાંખ્યું ને કહ્યું, “સંભાળીને જજે હોં !” છોકરી ગઈ એટલે મેં કહ્યું : “આને કેવડી લઈ ને આવેલી ?”
“બે વરસની.”
“ત્યારે કહે, કેમ આવેલી ? લડી નહોતી ત્યારે ઘર છોડીને કેમ ચાલી આવી ? કેમ કાંઇ ઘરડી થઈ એટલે પટેલે બહાર ફરવા માંડ્યું, કે શું થયું કહે ?”
“બહેન ! એની પીઠ સાંભળે છે, મારાથી ખોટું ન બોલાય. પટેલ એવો નથી.”
