[ પ્રમીલા: રહો રહો, આ તો ક્યાંક વાંચી હોય એમ લાગે છે.
મેં કહ્યું : મને પણ શબ્દો અને વાક્યો ક્યાંક વાંચેલાં લાગે છે.
ઘનુભાઈ : આ ઉંદરડી ફેંકવાનું અને ગાવાનું તો તો હમણાં હમણાં જ થોડા માસ પર વાંચેલું લાગે છે.
ધમલો : ધીરુબહેન, તમે નહિ તે દી મને વાંચી સંભળાવતાં હતાં— કેવું !—પેલા કૌમુદીમાંથી !
પ્રમીલા : હા. હા. રહો લઈ આવું,
ઊઠીને શોધી લાવી પાનાં ફેરવતાં વાંચતી વાંચતી આવે છે.
પ્રમીલા: લ્યો આ તમારી ઉંદરડી રહી અંદર.
મેં કહ્યું : હા બસ. આમાં પણ ઉંદરડીવાળું વાક્ય અવતરણ ચિહ્નોમાં મૂક્યું છે.
પ્રમીલાઃ બસ, ચોરી પકડાઈ.
ધનુભાઈ : બસ પ્રમીલાને તો સાહિત્યમાં ચોરી પકડવા સિવાય બીજો ધંધો નથી.
ધીરુબહેન : જુઓ વચમાં વાત કર્યાનો ફાયદો છે કે નથી ? ત્યારે આ કૌમુદીવાળી વાર્તા પહેલી વાંચી જાઓ.
કૌમુદીની વાર્તા *[૧] પહેલી વંચાઈ. પછી આ વાર્તા આગળ ચાલી, વાર્તા વંચાતાં સભ્યો વચ્ચે વચ્ચે ખડખડાટ હસતાં હતાં તે સિવાય હવે બીજો વિક્ષેપ થયો નહિ ]
ખેમા શેઠ પોતાની સાથે પ્રેમમાં પડ્યા છે એટલું સમજતાં નોકરડીને બહુ વાર લાગી નહિ. કામી શેઠ અને ભલી દાસીનો સંબંધ લાંબો સમય નિભાવી રાખવો હોય તો શેઠાણીઓએ એક પછી એક મરવાનું રહ્યું. ઘણા શેઠની ઘણી શેઠાણીઓ આવી રીતે મર્યા કરે છે એ સમાજનો જૂનો ઇતિહાસ છે.
- ↑ ‘મૂકવાણી,’ આ વાર્તા હાલ તણખા મંડળ ત્રીજામાં પૃ. ૯૦ મે ફરી પ્રસિદ્ધ થઈ છે.
