દ્વિરેફની વાત ના શેની પાડેા છે ? લલિતા : યેા હવે માની જાએ. એકવાર ખૂલીને અનન્ત : પરણવાની કબુલત આપી છે, મીઢળતી નિ લલિતા : તમે તો કહેરો પરણવાની કબૂલત આપી છે, પણ પાટલે બેસવાની નહિ, હસ્તમેળાપની નહિ, સપ્તપદીન નહિ, તે કાંઈ ચાલે? અનન્ત : પણ પરવામાં આની શી જરૂર છે? લલિતા : તમારા ભાઈબંધા જેમ જરા પણ ઉપયોગ વિના કાંડે ઘડિયાળ બાંધે છે, તેમ પરણવામાં જરા પણ ઉપયોગ વિના આ બાંધવાની જરૂર હોય છે. તમે ખૂલ કર્યું છે કે ઘેર પાછાં જઈએ ત્યાંસુધી મારું બધું કહ્યું કરવું, અત્યાર સુધી મેં મારી સત્તાના ઉપયોગ નથી કર્યો. અત્યારે મારી સત્તાથી કહું છું, આ બાંધવા દે. અનન્ત : ત્યારે એમ જ કહે ને ! નકામી દલીલ થા સારુ કરે છે? લલિતા ન્તને મીઢળ બાંધે છે. ત્યાં ખડકીમાંથી “ વરરાન્ત ? કચારે પહોંચાડયાં ? ” એવા ટહુકા સંભળાય છે અને તે પછી તરત જ તે ટહુકા કરનાર પરરોતમ ભટ્ટ પાંચેક વરસના એકરાને આંગળીએ ઝાલી દારતા પ્રવેશ કરે છે. પરરોતમ ભટ્ટની મર્ પચાવનેક વરસની છે. તેમણે નાની પાતડી પહેરી છે, અને બાકી અંગે ઉઘાડા છે. તેમને વાત કરતાં વાતના અર્થ પ્રમાણે ધીમે ઉતાવળે અવાજ કરવાની ટેવ છે. સાથેના છેકરાને એક Àાતિયાની ગાતટી વાળી છે, અને તેની આંખમાં આંજણના લપેડા છે. પરશે।º : ( ક્રીથી ) કાં વરરાજા. ક્યારે પાંચાયાં અનન્ત : આવા, આ રાતના આવીને ગાઠવાઈ ગયા છીએ. પરશેા : 'કેમ બહેન ! ખુશીમાં તે ખરી ? મને ઓળખછ ? હું શું થાઉં ? ૧૨૪ 2
