લલિતા : હંકંમ્ ! ઓળખું કેમ નહિ, વળી માસા થાઓ. (અનન્ત૦ને) ભાઈ, આપણી બાને મામાની દીકરી બહેન હતાં—એક ગંગામાસી.
પરશો૦ : એ ને તારી બાય પાછાં સગાં મામાફઈનાં નહિ હોં ! એ હતાં ઓરમાયાં ! પણ આપણી નાત જેવી સગપણ સાચવવામાં બીજી નાત નહિ હોય ! (વરરાજા સામું જોઈને એકદમ અવાજ બદલાવી) લ્યો હૌં ! શું માણસો છે ને ! તમારી સાથે અમારા ગામના પહાડસિંગજી ઊતર્યા હશે. તે કે તમારી નાત તે કેવી ? – વરરાજાને હાથે મીઢળે ય નહિ ! એણે તો જઈ ને જટાશંકર પંડ્યાને, ને દયા ડોશી ને, ને જોશીફળીનાં પાનબાને વાત સૉત કરી નાંખી ! (અગત્ય બતાવવા સાદ ધીમો કરી) તે હું તો સવારે ઊઠીને તમને કહેવા આવ્યો કે આપણી નાત તો છે ઢેઢ જેવી ! પેટમાં વાત જ ન રહે ! તમારે માબાપ નથી, તે ગમે તેમ તોય તમે ઉઘાડાં પડી ગયાં કહેવાઓ. તે કશી છોકરમત કરશો માં. (છોકરો વારંવાર આંગળી ઝાલી ‘બાપા’ ‘બાપા’ કર્યા કરે છે.) એક તો આ લલિતાને આટલી મોટી થવા દીધી છે, ને તેમાં વળી આવી બેવકૂફ઼ાઈ કરો ! આ જુઓ, (જરા ઊપડતે સાદે) હું તો તમારો સગો, એટલે મારી આંતરડી બળે એટલી કોઈની ન બળે. (છોકરો ‘બાપા ’ ‘બાપા’ કરે છે તેને છણકો કરી ) સાંભળ્યને ! બે ઘડી વાતે ય કરવા નથી દેતો ! (પાછું સાધારણ અવાજે અનન્ત૦ને.) મેં તો આ લલિતા માટે ય વિચાર કરી રાખ્યો છે. કશી ફિકર ન રાખશો, (વીરરસના અવાજથી ) હું તમારી પડખે વાઘ જેવો ઊભો છું.
અનન્ત૦ : ( વાત બદલાવવા ) માસા, છોકરો કેમ આમ રંજાડે છે ?
પરશો૦ : હોય, એ તો છોકરાં છે.
