૧૩૦ દ્વિરેફની વાત મનહર૦ : હવે તો નાળિયેરના ય બે આના થયા અનન્તઃ ત્યારે આ માતાજી તેા જોવાં પડશે. અહીંથી કાને કડવા લાગે ? કેટલેક થાય ? પરશેશ : હવે એ તેા એની મેળે જોવાશે. આપણે વજ્ઞાની છેડાછેડી ત્યાં છૂટે છે. અનન્ત• : તે વખતે નીરાંતે ન જોવાય. મારે બધું ફરીને જોવું છે. તે અત્યારે ચાલીએ. કે પરશા : હવે હમણાં માનપુરથી તારાં મોસાળિયાં આવશે. તે અમરાપરથી તારાં કટંબી આવશે. પછી સામૈયું થશે. પછી જાનીવાસામાંથી તે વરરાજાથી ખસાય જ નહિ. જયંતી : હવે ન શું ખસાય? એ તે બધું ય થાય. હવે તા સુધારાતે જમાને આવ્યા છે. પણ વરરાજા, તમારે ચા ન પીવી હાય તેા ન પીએ, પણ અમને તેા પાવી પડશે. અમારા ગામને ટીમે એ રિવાજ છે. તમારી પાસે સાધન ન હાય તે। આ મનહરકાકાને ત્યાં બધી સેાઈ છે. દૂધના એક આવે ને ચા ખાંડને એક આવે. બસ, આ કયું શહેર છે! એ તે। મારી ગા નથી દૂઝતી, તે પૈસાનું કહેવું પડે છે. અનન્ત: લલિતા ! આ મનહરભાઈ ને બે આના આપ . લલિતા એરડામાંથી આવી ટ્રક ઉધાડી એ આના આપે છે. ચારે ય જુવાના જવા ઊડે છે તેમને અનન્ત : પણ માતાએ જવાનું નક્કી છે હોં ! છેટા ! અમારે આજે ચંડીપાઠ કરવાનેા છે. ત્યાં જ હઈશું. આવજો. બધું બતાવીશું. જયતી : ગાઉએક છે. ચાલી તે શકશે ને! અનન્ત : તમે મારી સાથે ચાલી શકે તે સાચા. મનહર૦ : ચા અહીં લાવીએ કે વરરાજા? તમે પીતા નથી માટે પૂછું છું. 8
