જરૂર નથી. એટલે મારા કરતાં તમે જરૂર વધારે ઝડપથી પાનાં ફેરવી શકો.
મનહર૦: લ્યો વરરાજા ! હવે થઈ રહ્યું. તમારાથી ફરવા નહિ જવાય. વાતે ચડ્યા, ત્યારે તો હવે અહીં જ બેસો ને આ જગા જુઓ.
અનન્ત૦ સામી નજર કરી જુએ છે. વરસાદ જરા જરા વધતો જાય છે. પચાસેક ડગલાં દૂર પાંચ સાત નાના પાળિયા છે, ત્યાં બે ૮-૧૦ વરસના છોકરા દેખાય છે. બન્ને ત્યાં રહ્યા રહ્યા પગે લાગે છે. નાળિયેર મૂકી તે લઈ જવા “જયંતી મહારાજ” એવી બૂમ મારે છે.
છોટા૦ : જયંતી, લે પેલાં તારાં ઘરાકો આવ્યાં. નાળિયેર લઈ આવ.
ત્યાં વરસાદ સાથે કરા પડવા માંડે છે. દૂર છોકરા બેબાકળા બની આમતેમ જુએ છે. માથે હાથ ધરે છે.
જયંતી૦ : કરા પડે છે ત્યાં ક્યાં જાઉં ! બંધ પડશે એટલે નાળિયેર લઈ આવીશ.
અનન્ત૦ : ( મોટે સાદે ) અલ્યા એ ! અહીં આવતા રહો અહીં, નહિતો મરી જશો. કરા તો મોટા મોટા પડવા માંડ્યા. અહીં દોડી આવો.
મનહર૦ : વરરાજા ! બીચારાની મશ્કરી શા સારુ કરતા હશો ?
અનન્ત૦ : મશ્કરી શેની ? જોતા નથી કેવડા કરા પડે છે તે ! બીચારા મરી જશે. તમે લઈ આવો નહિતર હું લઈ આવું છું.
જયંતી૦ : પણ એને લઈ શી રીતે લાવવા ?
