| ૧૫૦ | દ્વિરેફની વાતો |
વધતો જાય છે) માનતા આપીને બચાવો છો, મેં તેમને મંદિરમાં આણીને બચાવ્યા, તેમાં ફેર શો ?
એક અવાજ: એ મુગટરામનાં વઢાયાં’તાં ! ઢેઢને માનતાને રવાડે ચડાવ્યાં એ જ ખોટું કર્યું છે. ઉપજ કશી નહિ, ને નકામો ફજેતો !
કેશવ૦: આમ બોલાબોલીમાં કશો ફાયદો નથી. કોઠી ધોયે કાદવ નીકળે. આવી વાત બહાર પડશે તો બીજી નાતોમાં આપણો ફજેતો થશે. અને લોકો માનતા કરતા બંધ થશે. માટે બાંધી મૂઠી લાખની. ન બોલ્યામાં નવ ગુણ. જાણે કાંઈ બન્યું જ નથી. એક નન્નો સો રોગ હરે. હાથે કરીને શા સારુ છાણે વીંછી ચડાવવો ? માટે બધા માની જાઓ. પહેલાં બધા જેમ ભેગા બેસીને જમતા, નાતો કરતા, તેમ કરો. મીંદડી મીંદડીનું ઢાંકે તેમાં કાંઈ કોઈને પાડ નથી. કેમ પરશોતમ ભટ બોલતા નથી ?
પરશો૦: હા, એમાં શું ખોટું છે? નાતને ઠીક લાગે, ને બધાને ઠીક લાગે તેમ કરો.
પાર્વતી૦: (વાક્યને જોર આપવા વચમાં વચમાં લાકડી પછાડીને) પણ અમે શા સારુ થઈ ને એવું કરીએ ? નાતે અમને શો ફાયદો કર્યો છે, તે અમે નાતનું કામ કરીએ ? નાતે અમારું શું સારું કર્યું છે તે અમે નાતનું સારું કરીએ ? હું તો ઘરના પૈસા ખરચીને ય મુંબઈ જઈશ, ને ત્યાં બધાયને કહી આવીશ, ને તમારા ભાટિયાને, ને તમારા લુવાણાને, ને તમારા કપોળોને કહીશ કે ત્યાં તે ઢેઢવાડો ભેગો થયો છે. એક ખેતર વેચી ખાઈશ. આમેય પંડ સુધી પથારો છે. જાણે તીરથ કરવા ગયા’તા !
તનમન૦: તમે બધા વાત કરો છો પણ જરા અનન્તરાયને
