કુલાંગાર અનન્ત ધીરે પગલે આખી સભા સામું જૂતા ચાહ્યા જાય છે. માં જુદાં જુદાં ઘચૂમલાંમાં ઊડવા માડે છે. ત્રિભુº : ( પંડયાને ) આજે તનમનશંકરે નાતનું નાક રાખ્યું છે હોં ! જયંતી : જુઓને એના માં પર જરા ય શેક દેખાય છે ? પાર્વતી : આ વંશ જવા બેઠા છે તેાય રાક છેડે છે? મનહર૦ : એવાને વંશ શેનેા જાય ? કયાંક મુંબઈમાં પરણવાનું પહેલેથી નક્કી કરીને જ આવ્યા હશે. નહિતર મીઢળબંધા પાછા જવાનું કબૂલ કરે ? પાર્વતી : ભલેને ! મુંબઈમાં પરણશે ને કરાં થશે, પણ એવા વર્ણશંકરથી વંશ રહેવાના હતા ? તનમન : કેમ ત્રિભુવન ભટ્ટ કયાં જશે? બે ઘડી મારે ત્યાં એસા ને! કેમ પંડયા ! એ ત્રણનું ઘચૂમલું ભેગુ ગુસપુસ વાતેા કરતું ાય છે. વૃદ્દો : ( જતા જતા ) કુલાંગાર ! ક્રાણુ જાણે ક્યાંથી નાતમાં આવેલ પાકયે ! બધા જાય છે: પડદા પડે છે. દૃશ્ય પાંચમું સમય : ત્રીજા દિવસના સવારના પહેાર. જાનીવાસાની ખડકીની બહાર રસ્તા ઉપર કાથળા અને ટંક અને થાડા પરચુરણ સામાન પડેલા છે. ત્યાં જયંતી ઊભા ઊભેા દાતણ કરતા હાય છે. વચમા વચમાં પગથી સામાન ચેડા આડેા અવળા ખસેડે છે. દૂરથી પાવતીને આવતા દેખી બૂમ મારે છે. પાતી ઇશારાથી ચર્ચા છે એમ પૂછે છે. જયંતી : અહીં આવે તે બતાવું. હાલ્યા આવા ! ખીએ વરરાજા ભલા છે. કાઈ ને મારે એવા નથી. પાર્વતી : ( પાસે જાય છે ) ક્યાં ગયા અત્યારમાં માં. 34
