મેહિલે ફેસાનેયાન ઉર્ફે વાર્તાવિનેાદ મંડળ ૧૫૯ પ્રમીલા નહિ ભાભી ! તમે તમારે ખેઠક ભરા. હું વાર્તા કહેવાની છું. મારી પાસે તૈયાર છે—પેટીમાં લખેલી પડી છે. રી ધીરુબહેન ( જરા ધીમે સાદે ) સાચું જ કહે છે. બહેન ? પ્રમીલા : હા હા, વળી, જુએ આ લઈ આવું. પેાતાના અભ્યાસખંડમાં જઈ લઈ આવે છે. ધીરુબહેન એમ તમે અમને નથી હરાવી શકવાના સમજ્યા ! મેં કહ્યું : પણ પહેલાં તેા ‘ કહે। તમારા ભાઈ ને ’ એમ જ ખેલાયું ના! ધીરુબહેન : અરે એ તો મેં એટલા માટે કહેલું કે તમારા ભાઈ પાસે નવું પીણું તૈયાર નથીઃ—મેહફિલમાં પીણાની જવાબદારી એમની છે. પ્રમીલા : શાબાશભાભી, બરાબર જવા દીધા. ધનુભાઈ : અરે મારી પાસે વળી કદી પીણાં ન હાય એવું હાય ? ઉનાળા છે તે પંચામૃત કરા. CA મેં કહ્યું : પંચામૃત શું વળી ? દેવને નવરાવવા કરીએ છીએ તે? હું કંઈ દેવ નથી. નુભાઈ : અરે તમે યાત્રા કરીને આવ્યા તે તમને પંચામૃતથી નવરાવવાને બદલે એ પાઈએ તે ખરા ! ખરેખર આપણા લાકા ગરમીમાં એ કેમ નહિ લેતા હોય, અને નક્કામાં અંગ્રેજી પીણાં શામાટૅ પીતા હશે તે હું સમજતા નથી. દહીં, મધ, સાકર, ઘેાડું ઘી એ બધું ગરમીમાં કેટલું સરસ લાગે છે? મધ તે આપણે વાપરતા જ બંધ થઈ ગયા છીએ ! અંગ્રેજો વાપરે છે. આપણા પૂર્વજો પુષ્કળ વાપરતા. રામાયણમાં જ્યાં જ્યાં ખાવાનું વર્ણન માવે ત્યાં મધ તા હાય જ હોય ! 38
