મેહફિલે ફેસાનેગુયાન વાર્તાવનોદ મળે છે શોધખાળ બુદ્ધિથી, કે સ્વદેશી પીણાંના પ્રચારના ભયથી કે નવા પીણાના લાભે મેડિકલ ચાલે અને તેમાં મોટા થઇને ફરી શકું તેટલા માટે, કે નાનપણમાં મેં પહેલી વાર સાડા પીધો ત્યારે મને બિલકુલ ભાવ્યા નહાતા તેના દંપથી, ક લીંબુનું શરબત મારી પ્રકૃતિને બહુ અનુકૂળ પડે છે તેથી બધાં પીણાંને મને શાખ થાય છે, અહીં ધીરુબહેને અને પ્રમીલા બહેને જાહેર ભાષણ ચાલતું હોય તેમ તાળીઓ પાડી એટલે ધનુભાઈએ સંકલ્યું. નહિ, હું ભાષણ કરવાનેા હતો જ નહિ. કારણકે હું માનું છું કે પ્રમીલા પાસે વાર્તા નથી અને તે કંઈક ઠગાઈ કરવાની છે; મારે તેમાં ગાવું નથી. હું તો માત્ર એટલું જ કહેતા હતા કે ઉપરનાં અનેક શક્ય અનુમાનેમાં કયું સાચું અને કયું ખાટું તે હું જાણું તેટલું ગમે તેવા માનસશાસ્ત્રી શું જાણે ? મારે ધંધાની જરૂર હેાય અને હું પીણાંની હોટલ જ કાઢવાના હાઉં અને સ્વદેશી પીણાંની જાહેરખબરથી કમાવા જ માગતા હાઉ! ઠીક, પણ પ્રમુખસાહેબ, હવે વાર્તા આગળ ચલાવો. ધીરુબહેન : ચાલા પ્રમીલા બહેન, ત્યારે તમે વાર્તા શરૂ કરે।. અને આ બધાના તર્કો ખાટા પાડે. પ્રમીલા : ચાલો હું વાંચું છું, સાંભળેઃ— એક વાર ધીમતી બહેન અને પ્રેમકુંવર બન્ને ખપેરે એકલાં એઠાં હતાં. મેં કહ્યું : વારતાનું નામ તે કહેા. પ્રમીલા : મારી વાર્તાને નામ જ નથી. અને પ્રમુખ- સાહેબ, મારે એક વિનંતી કરવાની છે. હું આખી વાર્તા વાંચી રહું ત્યાંસુધી કાઈ એ કશું પૂછવું નહિ, કાઈ એ કશું ખેલવું નહિ. જે કાંઈ કહેવું હોય તે વાર્તા પૂરી થયા પછી કહેવું. ૧૧ 40
