દ્વિરેફની વાત એસે એવાં છે. સાંજ પડવા આવી છે અને હોટલમાં ભીડ સારી એવી છે. અનેક ટેબલેાની ફરતી ચચ્ચાર ખુરશીએ છે અને તે ઘણીખરી ફાકાયેલી છે. એક ટેબલ પાસેની એ ખુરશી ઉપર એ માણસો નિરાંતે ખાવા ખેઠા છે, અને બાકીની બે ખુરશીઓ ખાલી છે. હાટલમાં નાની ઉંમરથી રહેલા છે.કરાએ, જેમના અવાજો અને માં અન્ને નાનપણથી ખૂમે પાડી પાડીને જરા ઠરડાઈ ગયાં છે, તેમની વાની મગાવવાની બૂમો, તેમને વાની માટે અપાતા હુકમા, અને વાની લાવવાના તાકીદના હુકમા વગેરે ગડબડાટની વચમાં આ બે જણની વાતચીત સંભળાય છે. આ બન્ને મારી વાર્તાનાં મુખ્ય પાત્ર નથી એટલે આ બન્ને કાણુ છે તે કરતાં તે શી વાત કરે છે એ જ વધારે પ્રસ્તુત હાવાથી તેમનું વર્ણન લાંબુ કરતા નથી. છતાં એટલું તે પહેલેથી જ કહેવાની જરૂર છે કે અને ખાદીધારી છે કારણ કે નહિતર તેમની વાતચીત સાંભળીને કદાચ કાઈ એમ માની બેસે કે તેએ અસહકારના વિરેાધીએ હશે. અસહકાર માટે ખરી લાગણી ધરાવનારા પણ ઘણીવાર અસહકારના અને વિશેષ કરીને અસહકારીઓના સારા ટીકાકાર હાઈ શકે. તેમનેા સ્વભાવ તે તેમની વાતચીતમાં જરા પણ અતા રહે તેવા છેજ નહિ, અને હવે હું તે. ઉપર જ આવું છું. ૧૮૯ ૧ લા માણસ પાસેર ભજિયાં. ૨જો માણસ : અલ્યા કેટલુંક ખાવું છે? ૧ લા : સવારના ભૂખ્યો છું. તું ખપેારે જમ્યા પછી પણ આટલું ખાય તો મારે આટલું ન જોઈએ ?
- ૨ જોઃ તે લાભ જરા ઓછા કરીએ. ખાવા
જેટલા વખત કાઢીશ તે વેપારમાં બહુ ખાટ નહિ આવી જાય !
- અરે ભાઈ! અહીં વેપારની કયાં વાત કરે છે!
લે ૧ 67
